ГНЕЗДО

ГНЕЗДО


„И?“
„И јас не напишав сè.“
„Колку напиша?“
„Три реченици.“
„А колку имаше?“
„Не знам. Многу. Десет.“
„Зеваше?“
„Не.“
„Па што правеше?“ Не го ни гледав.
„Па не пишував.“
Застанав и му се внесов: „Зашто те мрзеше?“
„Не.“
„Тогаш зошто? Одговарај, не ми ќути тука!“ и го повлеков посилно за раката и уште поситно потрчка.
„Не ми се пишуваше.“
„Ма немој? Ти се зјапаше? Не ти се пишуваше по Природа?“
„Не, ми се гледаше“, ги поднаду обравчињата и ги испрчи црешестите усни.
„Кај зјапаше, жити сè?“
„Па гледав низ прозор“, рече со истите усни и образи.
„И што гледаше, жити сè?“
„Таму надвор во дрвото. Гледав како една страчка прави гнездо.“

АвторОгнен Чемерски
2018-10-30T11:26:25+00:00 октомври 21st, 2017|Categories: Проза, Литература, Блесок бр. 116|