ГНЕЗДО

„Слушај, еднаш ни провалија дома; нè исушија. Може ти си бил. Па на малиот му го украдоа точачето од тераса. Еј! А мене пред тоа точакот ми го украдоа од дворов, ене онаму беше врзан. Вакви ко тебе! И јас сум голтар. А и да не сум, што има врска? Знаеш ли ти, бе, колку боли кога ти крадат? Знаеш ли ти колку е ранет човек кога ќе му влезат во спална?“ му реков ледено низ заби.
„Ама не сум бил ја. Ама удри ме мене; еве, тепај, ќе трпам.“
„Нема да т’ удрам.“ Ми се згади од сликата како го мавам, а он не се ни брани.
„Чекај.“ Ко да тргна кон мене. „Имаш една цигара?“ вели и со трема ме гледа в очи.
„Стој! Цигара? Каква цигара, бе? Не ти давам цигара! Лут сум ти!“ и ми текна дека, кога бев мал, на моите, кога ме закачаа, им велев „Бегај, марш, лут ти сум!“ Ме фати срам од она „лут сум ти“; „Ебати авторитетот, ебати“, си реков во себе.
„Знам дека не ми веруеш, ама не сум крадец. Не ми веруеш, знам; и како да ми веруеш? И ја не би ми веруел.“
„Не ти верујам!“
„Знам. Ама го глеаш моторчено на уличка, така? Собирам шишиња бе, другар. По цел ден акам по улици и по контејнери за цркавица. Ништо не сум украл, поштено. И стари работи барам. Старо купуем не купуе баш; ако може да ми дадат, тоа е. И прашујам по куќи. Затоа влегов у дворов. И ги видов овие твоиве…“
„На син ми.“
„На син ти, извини. И згрешив. Првпут. Не знаеш колку ми е срам“ продолжи тивко и секој збор му беше сè потивок, толку потивок му стануваше секој слог, што да зборот „срам“ му стана шепот.
Здува некое ветре. Ги раскарчи повејот горе багремовите гранки и некое трепетно сонце му прелета преку лице. Веќе не ме гледаше мене. Гледаше лево долу во тревата, или никаде, или под земјата. Како таму да му се изгубиле сите зборови. Мене глуждот веќе не ми трепереше. Здраво стоев на двете нозе. Само ми играше нешто долу под ребрата. И нешто ме стегаше во грлото. Нестално го огреваше она сонце низ ливчињата и му се прелеваше преку мрсните петна на блузата. Толку нетрајни беа сенките, што не се гледаше што е петно, а што сенка.
„Викај полиција“ му простружи гласот тивко-тивко, сетно.Не го ни мрдна здрвениот поглед од онаа трева. Сосема беше смирен, бездвижен. Ни жилата веќе не му мрдаше. Како да немаше било. Дали тој негов мир одеднаш ме надмогна и врз мене воспостави некоја заумна власт, или бев како сито ѕвере чиј плен веќе не прета, па веќе не сака ни да го лови, не знам.
„Нема“ реков по пет-шест секунди и си се чудев. Не ѝ кажувам на жена ми, ќе ме убие. „Бегај, оди си. Нејќам да те видам веќе.“
Ме погледна в очи. И јас го гледав, мислам безизразно. Му се тргнав од патот и со главата му покажав да помине. Тргна полека, јас по него. Ги минавме оние четири-пет метри до дворната врата. На уличката беше моторчето. Зад него колата. Тргнав да влезам и да препаркирам за да му направам место.
„Чекај“, вели. „Ај да си помуабетиме малку. Немој одма. Сакам да те запамтам. Чекај, бате. Пушиш? Може ли сега цигара? Ај да испушиме по една.“
Сега она негово „бате“ некако не ми пречеше. Му го гледав лицето. Во него ништо победничко. Ништо лукаво. Ги извадив цигарите, со палецот ја подотворив кутијата и ја пружив раката. Зеде една. Зедов и јас.
„Како се викаш?“ ме праша токако му запалив.
Му кажав со цигарата во уста додека си палев. „А ти?“
Ми кажа. „Работиш негде?“
И тоа му кажав.