Пред мене во расчекор застана височок, кракат маж; во десната рака држи фудбалска топка; ски-рол во левата. На метар од мене. Не мрда. Не мрдам. Само дишам ко ѕвер. Млад е. Рамената му се стегнати како во висок старт, исчекорен и здрвен е како спринтер со необјасниви штафети в раце.
„Фрлај тоа!“ му сржав.
Ме слуша ко поразен – мене, ситничкиот, педа-човечето, за две глави помалиот од него. Но не ги фрла. Ги спушта, полека. Црвената блуза му е грозота. Фармерките неточни, мали. Мрсни му се. Патиките дупнати кај палците. Топката и ски-ролот се на земја. Се подисправа пак во истиот висок старт, но ме гледа ко Бамби пред фарови.
„Каде со тоа?“ Бревтам и му ја гледам вратната жила. Молчи. По жилата му го познавам брзото било што му бие како расипан часовник. Усните му се полни, убави. Очите му се тркалезни и бели, црните зеници раширени, кафеното речиси го нема. Над нив двете складни веѓи му се надигнале ко мостон Еленски скок пред Лазарополе. Преку поднабраното чело од густата брановита коса накосо му се спуштиле два црни прамена. Мируваат.
„Одговарај! Каде со тоа? На син ми се тие, кај си пошол? Збори!“
„Што да ти кажам, бате?“ рече ко да офна.
„Ги крадеш! Ете што!“ сфрштив.
„Тука беа во дворов оставени и си реков дека не требаат. Еве, ги оставив.“
„Што бе не требаат? Оставаат деца, не ми се прави мутав! Ја ко мал и точакот на уличка го оставав. Што има да пипкаш ако не е твое бе?“ Жилана ќе му пукне, а мене во ушиве ко некој да ми маршира по песок.
Пак ми пропека: „Што да ти кажам бе, бате?“ и ја повлече едната нога.
А ја нему: „Немој ти мене ’бате’, ебате! Да не си мрднал, т’убив!“ Го вадам мобилниот, а раце ми се тресат. „Викам полиција сега!“ Тежината ми е на левата нога, десниот бут ми малаксува, ми се затресесува и десното колено, цревата ми пливаат, а глуждот ми станува нејак.
„Чекај, б… Чекај“ ми замолитви.
„Што да чекам? Што?“ Ги гледам бројкине. „Треба ли 02 пред 192?“
„Не знам, мислам дека не треба. Чекај малку“ вели молебливо, а јас го гледам и му се чудам на одговорот. Него ли сум го прашал?
„Чекај“, вели полека. „ Еве, ќе ти стојам тука. Удри. Удри колку сакаш. Тепај, бате. Нема да се бранам, жими очи.“ Сега првпат трепна. И немаше ништо итро во тие бавни клепки.
„Да те тепам?“ и ми блеснуваат отсонуваните слики како го газам. „Не, другар, полиција викам. Што има да те тепам? Нема што да те тепам. Ќе си одговараш.“
„Они ќе тепаат. Тепај, тогаш, ти“ и малку го нагласи она они.
Занемев. Го гледав во мирните очи. Немаше таму никаков пркос. Вака било да се стои со камшик в десница пред голи плеќи.
„Не. Крадеш. Полиција.“ Пак ми стрепери мобилниот во раката.
„Срам ми е, ба… Извини. Мислев дека не требале и ги земав за децана дома.“
„Мислиш ги украде?“
„Уф. Да, крадење е, ама, како да ти кажам… Не сум крадец.“
„Си станал, ако не си бил. Нагоре гледаше, знаеш?“
„Знам. Згрешив, не знаеш колку ми е страм.“