ИНТЕРВЈУ: ВЛАТКО СТЕФАНОВСКИ

/, Звук, Блесок бр. 118/ИНТЕРВЈУ: ВЛАТКО СТЕФАНОВСКИ

ИНТЕРВЈУ: ВЛАТКО СТЕФАНОВСКИ

Сакам да напишам уште некоја добра песна во животот!


Сум имал искушенија во животот да одам во некакви екстреми, ама тоа не е мојот стил. Преголемо задоволство сум нашол во музиката. Голема сатисфакција … и лек… и спас од разни ситуации сум наоѓал во музиката за сега да ја напуштам. Нема потреба. Јас сè уште барам нешто во неа. Сè уште трагам по некакви решенија. Музички. Емоционални. Барам одговори на моите прашања. На дел од нив одговарам преку музика. А на дел од нив нема никогаш да најдам одговор – вели во интервјуто за БЛЕСОК Влатко Стефановски.

Влатко Стефановски поодамна не е само регионален гитарски херој. Тој дефинитивно е најангажираниот македонски музичар со интернационална кариера. Еден од ретките кои уште од адолесцентниот БРЕГ, преку мисионерите ЛЕБ И СОЛ, неговото трио… соработките со виртуози како Мирослав Тадиќ, Теодосиј Спасов, Јан Акерман, Томи Емануел, Стокело Розенберг… се етаблира во надалеку прочуен уметник, пожелуван музички сомисленик и творец кој влегува во тесниот круг на оние кои ја чинат реалната и со ништо неограничена звучна слика за ритмички колоритниот Балкан во глобални рамки.
Токму тој Влатко Стефановски, некогашниот тинејџер од скопската улица „Мексичка“ кој своевремено фанатично се нурнал во откривање на тајните на инструментот, наедно наоѓајќи се „распнат“ помеѓу рокенролот, фузиската музика и македонскиот музички јазик и традиција, е последниот добитник на државната награда „11 Октомври“ за животно дело во областа на културата и уметноста, и авторот што го потпиша едно од своите најзрели досегашни остварувања – албумот со симболичен наслов „Мајчин јазик“. Разговорот со Стефановски е сниман на негов терен, во неговото Тафталиџе. Во ресторанот „14“, каде што и ѕидовите ја имаат позитивната енергија на неговата музика. На нашата музика.

Те имаше во публиката на перформансот на импровизаторот Фред Фрит во камерната сала на Македонска филхармонија. Потем, и на оној на групата ТОТО, на концертот на Скот Хендерсон, СОФТ МАШИН… а сме се погодиле на уште мал милион случувања каде со внимание го следиш она што го работат твоите колеги по инструмент. Што е она кај тебе што те тера и ден денес, по толку поминати години во оваа твоја музичка приказна, да бидеш љубопитен и со толку многу посветеност да ги следиш туѓите изведби?

СТЕФАНОВСКИ: Прво, сакам да видам до кај стигнале колегите во сопствениот развој. Второ, до кај е стигнат гитарскиот тренд, и трето, од секого можеш да симнеш по некој трик, по некоја финта. Да го видиш начинот на којшто свири. Да видиш што опрема користи. Како решава одредени музички предизвици и проблеми. Секој си има свој начин. Јас не сум единствениот таков гитарски фанатик. Ако Џеф Бек може на 70 и нешто години да вежба и да се интересира за тоа како свират други гитаристи, зошто не би можел и јас. Јас воопшто не мислам дека човек може за време на еден живот да ги совлада сите тајни на занаетот. Постојано постојат нови кои ќе мораш да ги откриеш и мораш да видиш до каде си. Пред некој ден бев на ТОТО… го гледав Стив Лукатер. Гледав тој до каде е. Тука сме некаде генерациски. Ван Хејлен е роден 1955, следната 1956 Стив Лукатер, 1957 сум јас. Без разлика што јас не сум од Калифорнија, имаме заеднички нешта. Работи што на сличен начин ги третираме затоа што целата таа моја генерација на гитаристи е хранета со иста музика. Со музика од крајот на 1960-те и почетокот на 1970-те. И ако го прашаш Лукатер која му е омилена плоча ќе ти каже „Бенд оф Џипсис“ од Џими Хендрикс. Со таа плоча сум и јас растен. И не само со неа, туку и на целиот фјужн од седумдесеттите, на Џон Меклафлин, на Јан Акерман, на сета таа интересна музика што се случуваше во тој период. Токму тогаш сме биле тинејџери и сме ја упивале како сунѓери. Сме го голтале она што било актуелно.

ПреводКалина Малеска
ФотографијаТатјана Ранташа
2018-10-30T09:52:22+00:00 март 27th, 2018|Categories: Осврти, Звук, Блесок бр. 118|