Инцидент
(Врата. Пред вратата стојат Анѓеле и Свето. Анѓеле држи хебла в рака.)
СВЕТО: Сигурен си дека е овде?
АНЃЕЛЕ: Немај гајле. Ти само не се мешај.
СВЕТО: Го памтиш?
АНЃЕЛЕ: Кога ќе го видам, нема да изгледа така како што го памтам.
СВЕТО: Само не претерувај. Не се нервирај, молим те.
АНЃЕЛЕ: Само ти не се мешај.
(Тропа на вратата. Отвора Благоја.)
АНЃЕЛЕ: Добар ден.
БЛАГОЈА: Добар ден?
АНЃЕЛЕ: Аце тука е?
БЛАГОЈА (Гледа кон хеблата): Александар? Не е тука.
АНЃЕЛЕ: Каде е?
БЛАГОЈА: Не знам. Да му пренесам нешто?
АНЃЕЛЕ: Ќе го причекаме.
БЛАГОЈА: Не знам кога ќе се врати.
АНЃЕЛЕ: Не се брзаме. Што сте му Вие на Аце?
БЛАГОЈА: На Александар? Татко.
АНЃЕЛЕ: Да влеземе?
БЛАГОЈА: Вие сте му пријатели?
АНЃЕЛЕ: Не.
(Пауза.)
Влези, Свето.
(Влегуваат.)
Ќе седнеме.
БЛАГОЈА: Можам јас да помогнам некако?
АНЃЕЛЕ: Не.
(Седнуваат. Пауза.)
БЛАГОЈА: Ќе се напиете кафе?
АНЃЕЛЕ: Подобро ракија. Свето?
(Свето кимнува со глава.)
Може ракија.
(Благоја носи ракија.)
Ајде, за арно за убаво.
(Пијат.)
Колку години има Аце?
БЛАГОЈА: Александар? Седумнаесет.
АНЃЕЛЕ: Лоши години.
(Кон Свето.)
Памтиш, на Трајко барабата?
(Свето кимнува со глава.)
Абе, умно, учи да биде поумно. Домашна е ракијава?
БЛАГОЈА: Домашна.
АНЃЕЛЕ: Алал вера.
(Пауза. Му ја подава сообраќајната дозвола. Благоја ја зема. Пауза.)
Ви кажа Аце?
БЛАГОЈА: Ќе средиме.
АНЃЕЛЕ: Што ќе средиме?
(Пауза.)
Некои работи, едноставно на се средуваат. Јас возам триесет и една година. Од дванаесет години ја имам крадено колата на татко ми. Форд ескорт. Свето памти. Возачка земав на акција. Прв во генерација. До сега го немам гребнато. До сега. Како нов е. Беше. Подобар од нов. Од уста имам вадено. Свето знае, уште немам отидено на мајстор. Свеќици, уље, филтери, гуртни. Сам штелувам дизни. Три пати бушам клипови. Четири пати го враќам километражникот. Зошто? Сум му сменил шест чифта амортизери. Триста и пет свеќици. Единаесет полуосовини. Дваесет зглобови. Тринаесет ламели. Четири карбуратори. Лагери. Хилзни. Дихтунзи. Гуртни. Ауспух. Бандаж. Свето? Волан. Предна каросерија…
(Пауза.)
И така натаму.
БЛАГОЈА: Ќе средиме.
АНЃЕЛЕ: Што ќе средиме?
БЛАГОЈ А: Колкава е штетата?
(Пауза.)
АНЃЕЛЕ: Ќе излезе Аце? Аце!!
СВЕТО: Анѓеле?
АНЃЕЛЕ: Аце!!
(Влегува Аце.) Кај си бе, Аце? Се криеш? Бегаш?
БЛАГОЈА: Зошто си побегнал?
АЦЕ: Ми беше страв.
АНЃЕЛЕ: Од мене?
АЦЕ: Овој се стрча кон мене и се дереше дека ќе ме убие. Се заклучив. Удираше по хауба. Ја клоцаше колата. Се качи на каросерија. Фати да скока. Се собра народ. Зема со хебла да ги отвора вратите. Жив се усрав.
АНЃЕЛЕ: Го загледа фордот?
АЦЕ: Се пегла тоа.
АНЃЕЛЕ: Што се пегла бе, Аце? Немој да те испеглам овде на лице место!
СВЕТО: Анѓеле?
БЛАГОЈА: Не си требал да бегаш. Требало да викнете полиција. Да направи записник.
АЦЕ: Дојде полицаец. Ја протнав сообраќајната низ прозор. Овој вика, вади го ти, да не го вадам јас. Земаа и двајцата да удираат по шофершајбна. Соблекоа јакни, го искршија аутото. Дојдоа некои луѓе, сите фатија да викаат по мене. Еден вика, да се скрши шофершајбната, па да ме извлечат од напред. Друг вика, да ми пуштат солзавец, сам ќе излезам. Овој овде зема камен. Не знаев што да правам, побегнав.
АНЃЕЛЕ: Бегаш како пичка, Аце. Ај што немаш дозвола, имаш ли очи? Гледаш ли кај возиш? Имаш ли памет? Ќе изгиневме. Пратиш ли знаци, да ти ебам мамата! Удри на гас, кур те боли! А бе, песна пееше фордот. Ко очи во глава сум го чувал. Сто шеесет на отворен пат. Што ме гледаш? Што правиме сега?
БЛАГОЈА: Што ме гледаш мене? Што правиме сега?
АНЃЕЛЕ: Кај гледаш бе, Аце? Кај гледаш? Што правиме сега?
(Станува. Удира со хеблата во една стаклена вазна.)
БЛАГОЈА (Станува): Добро. Згрешил, ќе средам јас со него. АНЃЕЛЕ: Не е добро.
АЦЕ: Гледаш зошто бегам!
АНЃЕЛЕ: Кај бегаш бе, Аце?
(Аце бега, Анѓеле по него.)
СВЕТО: Анѓеле!
АНЃЕЛЕ: Кај ќе бегаш сега!
(Анѓеле го турка Аце на земја. Благоја се обидува да го задржи. Паѓа. Анѓеле силно го удира Аце со хеблата меѓу нозе. Свето го фаќа Анѓеле одзади и го одвлекува од Аце. Аце се онесвестува. Благоја го дига в раце.)
СВЕТО: Анѓеле бе, Анѓеле бе…
АНЃЕЛЕ: Што Анѓеле, што Анѓеле…