Сонцето не може да чека

/, Литература, Блесок бр. 143/Сонцето не може да чека

Сонцето не може да чека

Дваесет и осум степени

Тука зад аголот, мачките јадат. Гнетат пилешки кожички, собрани на куп. Ги растегнуваат белите жилички. Ме гледаат право в очи. ’Ржат ако им се приближам. Ја преминувам улицата. Одам со Лулу. Таа мавта со опашката, ја душка тревата, па потоа се префрла на аспусите од автомобилите. По улиците – мртва природа, индустрија за ѓубре. Пикавец од „Марлборо“цигари, пикавец од „Дрина“, една розова маска и три-четири јагоди. Таа, со марама на главата, продава стари чевли, седумстотини динари парче. Гавраните ја бркаат храната. На главниот плоштад во една мала улица има споменик. Луѓето палат свеќи. Има цвеќиња околу споменикот. Кога ќе дојде кај мене, мама се крсти, поради спомениците и јагодите на улица. Известуваат, температурата е дваесет и осум степени. Надвор мириса на липа.
Она време од годината е.

Чевли

Ги облеков панталоните, до половина листови. Виолетови. И маица со риги. Имам и чевли, рамни, црни. И мантил на црно-бели линии, од Калифорнија. Ранец со значка: You are the sun. Тоа е мојата облека од пред пет години. Одам на прошетка. Поминувам покрај некролог. Слика на познаник. Слушам ехо: имаааа детееее и 35 годиниииии. Мислев дека тоа не е можно. Плачам, липам. Светлата ми пробиваат право низ зениците. Таму, во соседството, велат: железничка станица. Имам железница. Немам станица. Луѓето околу мене трчаат, јадат две кришки леб. Пијат, во паркот одзади, каде што некогаш имаше крофни. И кнедли. Ти праќам слика. Имам рани од чевлите. И од градот.

Учење

Нè учеа на сè. Да речеме добро утро, ден и вечер. Да не им вртиме грб на соседите. На сите да им понудиме сладолед и јагоди. Да носиме прибор за пишување, да летаме змејови, да читаме приказни, да се чекаме едни со други пред градинка и да јадеме вршли, со јајца. Да се расцветаме, само од љубов, да завршиме школи, факултети, оние што ги сакаме. Да не му пркосиме на животот, да одиме на забави, да почитуваме боја, пол, слава и вера. Некогаш да додаваме Ј, а некогаш да го исфрлиме. Да не колеме, да не кршиме срца, да не пишуваме по ѕидовите: убиј го братот, да живее жицата! Да размислуваме само лево, за еднаквост, правда, бавна, но недостижна.

Прабаба

Куќата беше голема. Он аква во која живееја угледните мештани. Тоа село беше со измешани јазици, наследство, крв. Големата кујна имаше украси. Тави и тавчиња. Големи лажици, за грав. Можеби и вилици. Не бунели или вилици. Верата се пренесувала од генерација на генерација, како некое штетно зрачење, оставајќи радиоактивна прашина со звучни бранови. Тој е почесен офицер. Таа, прва дама на селото. Пишувала дневник, страница и пол му посветила на идниот ветеринар, првиот син на угледен мештанин. Две страни, пак, му посветила на идниот адвокат, вториот син на офицерот и првата дама.
На крајот допишала:
„Се роди уште една маченичка“.

Боли

Ме буди некакво бодење во стомакот. Што е ова, какви се овие болки? Физичка болка. Трчам во бањата. Седнувам на пластичната штица. Ме штипна. Покрај болката имам и угриз од штицата. Го напнувам телото, но ништо. Миша еднаш ми кажа дека другар му починал од напнување. Веднаш прекинувам со тоа. Ме бодат ножеви. Лежам на плочките.
– Боже господе Мартина, што правиш толку во бањата, два и пол е, дете, утре имаш час по пијано?!
– Не знам мамо, ме боли стомакот.
– Тоа е затоа што јадеш секакви глупости од улица.
Следното утро видов црвени точки по нозете.
– Мамо, еве ги моите први глупости.
– Ех, и ти стана жена. Сега треба да ставиш од ватава за да не истекува од сите страни.
– Мамо, има влошки, не сакам да ставам вата.
– Знам, прави што сакаш. Подготви се за часот. И да, не мораме целава оваа епизода да им ја раскажуваме на момчињата, тоа се, знаеш… сепак… женски работи.
Нема веќе болка. Онаа, физичка. Само понекогаш оваа која ме заплиснува како летен бран, овие: женски работи.

Црн ориз

Баба и јас чистиме ориз. Зрно по зрно. Таа донесе полна вреќичка, и малку истури на мушамата. Оризот се рашири на големо. Понекогаш се разлетува, па ги удираме главите под масата. Мене црниот ориз ме потсетува на расипан заб, па се правам дека сум стоматолог.
Еднаш одбив да го исчистам расипаниот од здравиот ориз.
Баба ѝ се јави на мама:
– Оваа малава, оваа малава ќе ти ја збибери работата.

Ракавици

Зима е. Тато нè носи на санкање. Имаме боб санки. Единствени во маалото. Всушност, имаме и боб санки и онакви, дрвени. Тато зеде парче сланина, па потоа ги подмачкавме. Шините на санките изгледаат како извајан мраз. Во нив се огледуваме. Миша го вози бобот, јас возам дрвена санка. Тато ме влече. Така по сто пати, и двесте ако треба. Горе, долу. Ги креваме нозете, па викаме: „Чууууавај!“. Јадеме снег. Пак имаме фацијалис. Таа вечер, на Миша му се замрзнаа рацете. Ги загуби ракавиците, ништо не кажа. Дланките му беа црвени како да го изгорел оган, а не мраз. Врескаше цел пат до дома. Тато веднаш му ги стави под млаз врела вода. Миша се дереше уште посилно.
Мама само извика:
– Каква сестра си ти? Зошто не му ги даде твоите ракавици?

АвторЗорана Маравиќ
2022-05-12T07:55:30+00:00 април 30th, 2022|Categories: Проза, Литература, Блесок бр. 143|