Поезија – Звонко Карановиќ

/, Литература, Блесок бр. 133 - 135/Поезија – Звонко Карановиќ

Поезија – Звонко Карановиќ

Врисок од самопослугата на сништата
Те молам, не кажувај ми дека сум еденствениот човек кој заборавил да мрази
Наводенет е патот во брдата
Само избегнувам да ги затворам сметките
Најубавите години на нашите животи


Те молам, не кажувај ми дека сум
единствениот човек кој заборавил да мрази

 

верноста
е она што ти го ветив
и ти поверува дека сум
творец на земјата и небото
на тркалезните бели облаци
на твојата перница

лицето ти блескаше
како мов на месечина
додека ти зборував за патувањата
и бирав градови во кои
ќе ве однесам
тебе и нашите деца
да се биде жена на поет е судбина
ќе го сфатиш тоа некогаш

низ грмушките и прнарите
се протнува пената на овој ист ден
љубезноста е
полесна од проштевањето
огнометот е
заборавена свеченост

остана само алгебрата
непоткупливата
чиста
уметност

АвторЗвонко Карановиќ
2021-04-03T19:02:56+00:00 декември 22nd, 2020|Categories: Поезија, Литература, Блесок бр. 133 - 135|