Патоказ за крајот на векот
… Како и „Зоолошката приказна“ на Олби, ремек-делото на театарот на апсурдот, „Двајца во Еден“ се сместени во градскиот парк, место што во однос на рајската градина се смета за „паднато“ подеднакво како и денешниот човек во однос на Адам пред изгонот од Рајот и на лесната жена во однос на сопругата/вереницата. Градскиот парк е, секако, чудно место – трагикомично човечки, сиромашки обид да се симулира божествениот чин на создавањето и на контрола на Природата, ироничен азил за сите што не знаат дали да бегаат од самотијата, или можеби токму кон неа, тој е саркастична и мелодрамска реплика на Рајската градина и на Ноевиот ковчег и, конечно, на гробиштата кадешто веќе и според завршните зборови на драмата „сè еднаш завршува“. (…)
Библиските и астролошки, фаталистички конотации на „Двајцата во Рајот“, ја прават книгата старовемена, колку и ултра(пост)модерна.
(„Борба“, СРЈ)