NIMFA
nimfa i afrohet derës së hapur
të tempullit
pranë njëmijë burimeve
dhe e përlotur
shkruan në gjethin e madh
të labotit
rr[njët e lisave
kanë nisur të kalben
gurët e leranës
i ka mbuluar myshku e lëmashku
dhe janë zhveshur nga dheu i butë
e nga lulet
iris illyrica
monopatin e kanë mbuluar ferrat
duke plot shega të çara
e plot kokrra të tyre të derdhura nëpër mështeknajë
dhe shpërndahet aty pari një shushurimë nëntoke
e ethshme
flenë fshatrat e malësisë
rrezinave
fle pasdita
s’i shpërgjum
as kori i bilbilave të frikësuar
as zërat e arushave të vogla që kërkojnë ndihmë
as zukama e luzmës së bletës
as dhelpra e frikësuar që ikën
nga të rënit e sëpatës pranë strofullit të saj
as zëri i dhembshëm i euridikës
nga errësira e hadit
as poemat e mitrush kutelit
që i reciton hija e poetit
të vdekur
nimfa çohet
ia kris qetas
vajit të avdisë
e ndjehet si mbretëreshë
e shfronësuar
e atëherë mështekna rrëzohet vetvetiu