TREGIM I HIRTË
ditë e errësuar
dëgjohen psherëtima
nën ujëvarën e përroit kristal
pastaj stuhia e sulmon pyllin
para të cilit këndon lini
ngadalë tretet zëri i tij i bukur
në kaos
por zërin e vazhdojnë zogjtë e malit
duke ikur nga terri
pastaj shfaqet e marshon
krenare
nikta
në gjallërinë bleroshe
kujdeset ajo të mos dëgjohet e pathëna
nga kënga e linit
e cila i lulëzon lulet
shtrihet gjerë e gjatë në errësirë
që mos ta lejojë buzëqeshjen e aurorës
e cila ma mundëson t’i heq prangat
që më mbajnë lidhur
në karrigen e gurtë