MË KRAHASONI ME ZOGUN KRAHTHYER
unë jam tretur
mund të më krahasoni me pikëllimin
e zogut krahthyer
të rënë nga shkëmbi
në përgojime të errëta
ku rastësia
gjithçka merr në duart e saj të ftohta
unë jam një trëndafil i këputur
para një jave
dhe i harruar pas dere
nën hijen
e trashë dhe të rëndë
kur shkohet në pushim vjetor
larg
të kërkohet diell
në nabatejë
unë jam vetëm një ndjenjë e ngrohtë
që tretet nga dridhja e gjethit
ëndërr e mështeknës së bardhë
së cilës ushtarët ia kanë prerë degët
njëqind vjet rresht
mua më sundojnë zbrazëtia dhe errësira
që të dyjat që e nxisin mallkimin
të më ndjekë
ato duan të më mbulojnë me rërë
kur vitet e mia me ngul kërkojnë
të shkëlqej