На оние што се скршени, на оние што издржуваат
Истргнати од дивите бранови, фрлени остатоци отсега па натаму во темната одаја на земјата,
со умови засенчени од лудата трка
по цврстиот пат на ѕвездите,
последните ги положија своите изморени глави, жртва на ритуалот на виорните времиња.
И немаше луѓе.
И бел снег на тишина
конечно ги покри потонатите градови.