Косматице, 21 март 2022
По појадокот одиме на прошетка низ лозјата,
низ карсните полјани. Со бабата брбориме на италијански,
со Маја на англиски. Полина одговара
на руски и украински.
Дома Арсениј ми го покажува малиот речник
со англиски зборови што сам ги испишал.
Полека ги изговараме зборовите
и од француски, за да не ги заборави.
La Fête! воскликнува и скока на столот.
Му текнува за значењето што буди нешто во него
и ме гледа. Не го разбирам, па ми кажува
што прочитал, а баба му го кара
да одговара на украински, а не на руски.
На терасата ги изложуваме на сонце вцрвенетите лица.
Весна, вели Татјана и замижува.
Примавера? ја прашувам и таа ми кимнува.
Се смееме и како деца аплаудираме секојпат
кога зборот на украински е сличен на словенечки.
Полина свикува и отскокнува.
Миг потоа хистерично се кикотиме
кога Арсениј згазнува на дебелата врвка
што ја фрлил пред неа на земја.
Ја зема и половина од кривулестата змија
ја мота околу прстот, а со другата мава
во воздухот плашејќи ја.
Бабата го прободува со поглед
што е дар на нејзината љубов
и ме убедува дека е фурбо.
А тој ме гледа под веѓи
и првпат се смее како разиграно дете.
Препев од словенечки: Лидија Димковска