4.
Сини завеси чад те делат од стварноста
што e кошмарен сон во кој те гонат
толпи луѓе и оживеани автомобили,
рикши, мотори и механички слонови.
Кучињата заслужено ги зафаќаат аглите
од сенчестата страна на улицата.
Минуваш крај нив на стаклени нозе,
им го признаваш пророчкото присуство.
Јазикот што го слушаш е јазик на страдање.
Го страдаш без да го говориш.
Јазикот што го знаеш е негово наречје
и секојa клетка ти е слог од нечитлив речник.
Во овој нестварен град легнуваш со тело
што изутрина е сал мешунка
во која бабри и се множи монсунот –
дождовна си капка што учи да оди во поход.
Колаба, Бомбај, 2016