Тоа што не зборувавме за мојот маж, тоа всушност беше и доста коректно затоа што тој претходно беше постојано присутен во вид на изговор, мојот маж беше изговор за почнувањето на нашата интензивна комуникација, утеха и размена на искуства, за сите наши телефонски разговори, понекогаш и за пораките што си ги праќавме тогаш кога можев да се допишувам за да ме праша, да му кажам како сум во таа неподнослива тешкотија, сега беше вистинското време кога можевме мојот маж конечно да го оставиме да сонува намира, а ние да продолжиме да се вљубуваме, вистински (не телефонски) да го правиме тоа. За мене тоа беше водење љубов, јас и не мислев тогаш дека телесниот контакт може да биде нешто друго, никогаш претходно не сум имала некаква авантура што се сведува само на тоа. Башка, ова го замислував, си составував слики уште во ноќите додека го држев мобилниот на уво не тргнувајќи го погледот од вратата на собата каде што спиеше мојот маж, и откако легнував да спијам, си замислував. Мораше тоа да биде водење љубов затоа што застана и времето и стравот од ризикот и сè што престана да постои во лифтот и понатаму не постоеше, освен јас и тој во мене, додека ме гледаше, а јас уживав да ѕиркам за да пробам да разберам дали и тој ужива и да се уверам дека вистински се случува. Неговиот стисок на моето лице се лизга преку градите до стомакот, сега Иван не беше слика, туку беше вистински во мене докрај, и вистински од почеток до крај, првпат, на моето лице кога конечно ги отворам очите и го здогледувам времето што, сепак, постои во грдиот часовник на ѕидот кој зјапа од зад неговата глава, времето зјапа и јас морам да си го измијам лицето набрзина и да заминам пред да се разбудат куќичките на улицата каде што живеам.
Кога бев подготвена да си одам, тој остана да лежи во креветот и мене тоа не ми се виде како гест на недостиг на внимание или, пак, мрза што би требало да ми создаде некакви непријатни чувства, напротив, се израдував кога гледајќи ме уморно и веќе тргнат да заспива, ми рече дека морам што побрзо да си одам од таа куќа, млада сум била, премногу млада и никој не би ме осудил кога би донесла одлука да живеам, секој нормален човек би постапил така, а вака си играм со оган и очигледно дека не сум свесна што сè може да произлезе од тоа, тој може, на крајот на краиштата, да ми помогне, да останам тука, и мене тоа ми се виде поубаво од сите испраќања до врата, можам да останам тука, ми рече, и јас заминав. Лебдам по патот накај дома и си мислам колку е убаво тоа што ќе имам материјал од кој ќе ги црпам сите наредни заспивања, ќе имам да мислам на нешто што вистински се случило и е толку убаво што лебдам и не ни забележувам дека ме враќа истиот таксист што ме носеше натаму, тој ми укажува на тоа, потенцирајќи дека не му е првпат да му се случи тоа, дека не често, но понекогаш одновно му се сретнуваат патиштата со неговите патници, а мене не ми е важно да му објаснам дека тоа не е судбина, туку веројатноста, едноставно, е поголема затоа што неговата професија е да ги вози луѓето во еден град кој и не е толку голем за да не се сретнат никогаш, не ми е важно ниту дека ќе биде навистина страшно ако се разбудил мојот маж, ете, можеби така требаше да биде, можеби и не постои убав начин некој да се напушти, мора да постои одредена суровост околу тоа, сè друго е обично шминкање на болката, која е секогаш сурова. Како што е сурово исчезнувањето на мојата слобода во истиот момент кога пред мене ја видов куќата во која живеев и вратата низ која требаше нечујно да влезам. Мојот таксист пред да излезам, неколку куќи подолу, ми рече дека се вика чичко Геле и чичко Геле ќе ме остави со поздравот да не заборавам кога ќе ја ставам главата на перница да се насмеам, ако заспијам со насмевка, со насмевка и ќе се разбудам и сфатив дека тоа е веќе знак на блискост. Јас за него веќе не сум обичен патник на повик, туку човек кого може да го посоветува затоа што им се вкрстиле патиштата, како што тој верува, човек со кого може да си посака добра ноќ и сето тоа беше добро како што целата вечер беше добра, како што и ќе биде добро ако влезам бесшумно и ако легнам на перницата со насмевка.