Потоа ѝ се чинеше дека секој заеднички момент станува сѐ потежок. Онаа друга стварност полека се вовлекуваше меѓу нив, легнуваше со нив в кревет, се будеше со нив. Се исплаши дека тоа е крајот. Нејзиното тело ќе мора да продолжи да живее без него, лишено од можноста да бидат заедно. Затоа е подобро да го убие мечтаењето за него што порано, однапред. Затоа што веќе никој никогаш нема да предизвика во неа таква страст.
Тоа е крај. Крај.
Не, тоа не беше крај. Беше запрепастена од тоа колку слабо го познава своето тело, себе, него. На службените патувања ноќе ја оставаше отклучена вратата од хотелската соба. И чекаше. Понекогаш се случуваше да не дојде, но немаше право да прашува зошто. Сакаше да остане обземена од уживањето, додека трае. Беше свесна дека таа состојба, дури и да потрае, сепак мора да заврши. Секогаш кога ќе успеат повторно да бидат заедно, тоа е среќна игра на случајноста, но краткотрајна и без надеж. Без оглед на нејзиниот глад, кој може да го засити само тој.
Додека се заедно, настојува да не заспие, што подолго да остане будна откако тој ќе заспие покрај неа, верувајќи дека свеста за тој момент ќе ја одложи разделбата. Не, нема да заспие, сака што подолго да биде свесна за допирот на неговото заспано тело, за неговиот мирис, за ритамот на неговото дишење. И за фактот дека е со него затоа што и двајцата ги заборавиле своите години, своите сомнежи, стравови и отпори. Тие двајца имаа свој јазик, јазик на одгатнување на погледите и на гестовите, на говорот на телата.
Еднаш во авионот, спротивно на договорот, седна на празното седиште покрај неа, а потоа заспа. Беше лута, иако ноќта ја поминаа заедно. Потоа помисли дека е тоа знак за неговата опуштеност, дека не мора цело време да биде напнат, на штрек. Знаеше да се прашува што тој, освен уживање, добива од нивната врска. Не го праша.
Во друштво научи да се воздржува. Да не го гледа, да не го седи неговото движење, да не внимава со кого разговара, по секоја средба да си рече себеси: ова е последен пат.
Сепак, тоа попладне во ресторанот не насетуваше дека е тоа нивната последна средба. Не знаеше дека крајот, колку и да се подготвуваше за него, толку ќе ја изненади. Онака како што човек сепак го изненадува смртта на тешкоболна блиска личност. Од него ќе ѝ остане сеќавањето на тоа како со лажичката посегна по парче колач и си го принесе кон усните. Ги запамети студениот допир на металот и киселиот вкус на јаболко. Колачот со јаболка во тој ресторан никогаш не беше пресладок. Пробајте, му рече. Уште од Осло им остана обичајот на јавно место така да се обраќаат еден кон друг.
Додека некако колебливо си ја пренесуваше лажичката со парче од колачот кон усните, додека му се насмевнуваше, додека ги обвиваше мрак, уште некој момент си припаѓаа еден на друг.
Дозна дека добил подобра работа и се преселил во друг град. Беше сигурна дека намерно не ѝ имаше кажано за тоа. Уште однапред се имаше помирено со неговото заминување, ѝ остана уште само да го потисне сеќавањето на копнежот по него. Кога понекогаш ќе ги затвореше очите, повторно ги гледаше неговото високо чело, очите, насмевката. Понекогаш во неа ќе се појавеше силна желба за него, на улица, во автобус. Во тој миг ќе се вкочанеше, како кога нагло ќе те заболи заб. Нејзиното тело, кое ги имаше запаметено неговите допири, тогаш накратко ќе оживееше.
Избегнуваше колач од јаболка.