Дожделива и темна, мрзелива недела. Филмски стереотип. Лежевме голи во ненаместениот кревет. Веќе неколку ноќи по ред легнувам на местото каде што чаршафот се има неколку пати преклопено и подвиткано под себе. Речиси целиот покривач е врз него. Преку мене само на најженствениот дел. Да не настинам, рече. Секогаш боледува таа моја тешко носива женскост. Со рацете ми ги префатил рамениците и вратот, неподвижен е и ми спие длабоко во кожата.
– Го љубам – помислувам.
Тишина. Небото врие и темнее. Чудни, горчливи зачини. Малкуцка претешки, како во индиска кујна.
– Сонував ноќеска дека сум имала љубовник, еј, ти – прозборувам по момент на двомисла.
– Ха, ха, ха… – гласно се смее сонливиот човек – Љубовник си имала?
Ни самата не знам зошто ова го зборувам. Зашто, го љубам. Со сето срце. Среќна сум што имам таков прекрасен човек крај себе. Да, има уште причини поради коишто сум среќна: млада, убава, паметна (сето тоа еднаш водата ќе го однесе). Но, тој човек… Само поради него сум среќна. Што го имам (сето тоа ветрот ќе го одвее).
– Беше некој русокос Француз.
– Имаше љубовник Французин??? – со смеа се чуди првиот, единствениот, вечниот љубовник.
– Да – се засрамувам – зарем клишето се потрошило? Латински љубовник?
– Ќе врне – помислува тој – И како тоа денеска сепак успеа да заврне? Од ведро небо?
– Да, ти реков – горделиво повторувам.
– А утре ќе има и дожд и снег.
– Молам??? – кука љубовникот.
– Да.
– Како знаеш?
– Гледам временска прогноза – не се предавам, цврсто се држам за телевизиските вистини – ќе има лапавица.
– Ама што е тоа лапавица? – се налутува тој.
– Тоа е нешто помеѓу снегулка и капка, тоа е кога… Знаеш, она најодвратното, всушност, еј, ти…
– Како каллив вир?
– Да, само што калливиот вир не врне – гледам во празно, во линиите на мојот бел гардеробен орман – во вирот цапнуваш. Тој е животно на тлото. Не знае да лета, не знае да паѓа.
– Те мамев кога одеше на некои од часовите по култура. Ние останавме кај него во Париз. Ни понуди сместување зашто јас имав големи гради. Уште тогаш ме прозре.
– Смешна си.
– Тоа не сум јас.
Ни самата не знам што ми е. Тој Французин… Ме возбудува. Го ослободувам задниот дел на моето покриено тело. Но, јас сеедно го љубам мојот човек.
– Последниот ден, во очи на нашето заминување, ти се врати порано. Ние требаше да ги имаме спакувано куферите, но останавме голи во креветот.
– Голи во креветот???
– Ништо не разбра. Дури и се наведна над мене и ме бакна в чело. Нешто како: „Здраво, срце, како си?“.
– А Французинот?
– Тој беше посесивен. Ме сакаше само за него.
– Опа!
– Одеднаш тој со нозете го крева чаршавот горе и ја открива нашата голотија. Ги држи и ги држи така нозете, високо. Те гледа право в очи. Со посебен бес. Никако не му е јасно како ти не разбираш дека тукушто се имаме средено.
– Боже, баш сум монструм…
– На крајот се смеам. На тебе, нему, и почнувам да ја пакувам облеката во куферите. Го земам бележникот за на Французинот да му ја напишам мојата домашна адреса. Му пружам парче хартија.
– А тој?
– Тој е радосен. Мисли дека го сакам и посакувам.
– А ти?
– Јас ги пакувам куферите.
– А јас?
– Не знам. Не те гледам. Ги пакувам куферите.
– Колку е саат?
– Не знам – милно се подместувам под неговите раце и ги стискам уште посилно на моите вистински големи гради – зарем е тоа важно?
– Да, во три морам да тргнам дома.
– Уште не е три – погледнувам на малиот рачен саат – ете, 2:45.
Одеднаш се наоѓам потполно своја, со сопствените раце на себе, на мојата страна на креветот. Еј, ти нагло си станал поттикнат од масовната грмотевица. И мачорот побара посигурно место. Овој кревет е под гол прозорец.
– Па, каде ќе одиш? Само 2 и 45 е.
– За пет минути ќе заврне.
Петте минути го дочекаа дождот. Во ходникот, на испраќање, сепак го прашувам:
– Сакаш ли чадор?
– Не, имам качулка.
– А колку ме сакаш? – повторно им се умилкувам на телото и прегратката негова.
– Доволно за сега да накиснам поради тебе. (Станал едно утро Емил Кршиглава и тргнал кон својата работилница за острење на алат. А таа се наоѓала на само десет чекори од задниот влез на неговата куќа. Во самиот двор.)
Во нагло испразнетиот простор, одеднаш останав сама. Стојам на средина на собата и ги набљудувам предметите.
– А-ха. Чај. Неговиот, недопрен. А пола саат ми додеваше да му го сварам.
Додавам шеќер, млеко – сè како вистински Англичанец, ја расипувам оригиналната, блуткава течност.
– А-ха. David Bowie.
– Како си?
– Туркам. Прости што не се јавував. Во последно време инспирацијата ми е силна. Не смеам да ја изневерам.
– Ох, нееее! Не се лутам. Station To Station!
– Да?
– Го купив пред некој ден. Знаеш дека веќе долго го барам.
– Ох, прекрасно.
– Не знам зошто го правам тоа. Еј, ти не сака кога те слушам. Ни самата не знам зошто. Го љубам.
– Еј! – рече Дејвид – Притисни play. Сега сме сами.
Пред некој ден, седевме таа (стара, непотрошлива пријателка) и јас во некое кафуле и ги отпакувавме новокупените носачи на звук.
– Station, Station? – запраша таа.
– Нееее – се налутувам за таа глупост. Station To Station. Зарем не гледаш?
(Сè беше напишано без празни места помеѓу зборовите, како што пишува на албумот на David Bowie Stationtostation.)
– А-ха! Station To Station?
– Да. Излезен е истата година кога ние сме се родиле.
– Боже!
Play.
Во нагло испразнетиот простор останав потполно сама. И зошто сега Французин? Русокос, со мазна кожа, нов љубовник? Што е со Еј, ти?
– Зошто Station To Station? Зошто од една до друга? (Од еден до друг?) Кога таа (стара, непотрошлива пријателка) имала право?
– Белоглавиот Ут го повикува Кондор. Кондоре, јави се!
– Station, Station.
– Овде Station. Љубовнику, јави се.
– Еј, ти!?
Превод: Игор Исаковски