Дом

Дом
***
Човечката благодарност
Добар избор
Изгубена илузија

Препев од бугарски: Лидија Димковска

Модар телевизор. Жолт мачор.
Влегувам. Го свлекувам мракот мокар.

Полека го собувам долгиот пат.
Црни снегулки во мене се топат.

Поздрав, насмев, мирис на лук…
Мојата Итака изгледа е тука.

Испружен на подот копнеам за спокој.
И не сум гениј. Не сум ни херој.

Растрчан на сите страни – исцрпен бев –
ништо не запомнив од овој ден.

Зјапам во екранот, се смеам со солзи.
Губам во шах, а вовчето ползи.

Потем постелата ме мами в сон.
Но лежам буден гледајќи вон –

посматрам мравјалник од златни ѕвезди…
А мачорот до мене задоволно преди.

АвторГеорги Константинов
2018-08-21T17:21:57+00:00 април 1st, 2001|Categories: Поезија, Блесок бр. 20|