Сите мажи се момчиња кога се мали. Да бев момче по име Петар, јас ќе скитав долж шумските патеки, до нашата скришна елка, и ќе чекав со нетрпение, газејќи ја отровната црвена печурка, џвакајќи ги долгнавестите стебленца трева и плукајќи ги наваму-натаму. Таа не ќе дојдеше и јас следниот ден пак ќе одев на нашето тајно место, и ќе ја глодав кората елката, и ќе скршев неколку гранки, потоа ќе ископав дупка со прачка и ќе зјапав во неа долго време, потоа ќе се измочав во дупката, ќе ја закопав и ќе си одев. Подоцна ќе се вратев, за последен пат, кога времето ќе се расипеше и надвор ќе немаше никој, и низ шепотот на дождот, ќе слушнев познат глас како се кикоти и некој друг како се смее – и во тоа смеење ќе го препознаев Виктор од најдалечната дача, момчето со кое никој не би се ни тепал, толку расипано мирисаше. Јас ќе си отидев со брзање, сопнувајќи се и паѓајќи и ќе почнев да ползам, разранувајќи си ги колената до крв и тогаш, под елката, ќе ги погледнев бледите мали петици покриени со ‘рѓаво-кафеави иглички и ќе сфатев сè, не сфаќајќи впрочем ништо, ќе се разбеснев и ќе се исправев во полна височина и за првпат ќе почувствував како нешто се помрднува во моите сино-бобичави бермуди и ќе го удрев тоа место и ќе го погледнев од блиску и веќе не ќе давав ни пет пари за другите и ќе станев потполно преокупиран со себе – и потоа ќе пораснев и ќе заборавев на сè во врска со тоа. Ќе ги вежбав мускулите, ќе читав здодевни книги, ќе помнев факти, ќе следев спортски настани, ќе се смеев со мојата смрдлива уста, прекумерно хрчејќи во друштво, глумејќи замор и незадоволство. И потоа ќе решев дека сакам да се оженам (зошто – не можам да кажам зошто – претпоставувам дека тоа ќе беше некоја пресвртна точка) ќе запознаев некоја девојка и ќе ја посетев дома, ќе се разочарав и ќе ѝ купев погрешни цвеќиња, и на денот на нашата венчавка ќе го имав последниот сексуален флерт на страна и ќе потрчав кон бирото за регистрација светнат како ново копче, со ѓаволски светкав поглед зад очилата. Ќе промрморев заклетва за верност што никој не ќе можеше да ја чуе, и ќе го зачував ветувањето за една и пол година, мачејќи се со монотонија голема како планина и тогаш ќе се преселев во нова сива висококатница и на спратот под мене ќе здогледав девојка со светли очи, со пријатна насмевка, со тетратка и со елегантен профил наспроти светлото. Ќе се преправав дека сум учител и ќе се понудев да ѝ ја објаснам теоријата на релативитетот, и потоа во една особено темна вечер ќе ја испратев жена ми на премиерата на нејзината омилена опера „Травијата“, земајќи го единствениот билет од билетарницата во подземниот пешачки премин – сè за тебе драга, баш сè, гледаш како не сум заборавил колку многу ти се допаѓа оваа опера, се сеќаваш на делот кога сите стануваат и тој пее „Сега наполни ги чашите…“, а таа му одговара: „… до работ…“. Божествено! Колку ти завидувам. Но работата со премиерата некако ќе се извитопереше – масовната потрошувачка ќе ја завршеше претставата пред време – и мојата жена ќе се вратеше дома и на прагот ќе се удреше во голоногата ученичка што заминуваше и јас ќе излезев надвор, исцрпен, во заносен и безобразен показ на набрчканите мускули за да видам што е таа бука, и ќе добиев шлаканица по образот на местото обележано со трага од бисерна шминка, и со сјајно лице и полуоблечен, ќе се повлечев гордо во влажната мизерна ноќ, засекогаш, не земајќи ништо со мене, ќе одев околу блокот три пати и за последен пат ќе погледнев кон прозорецот што ми беше толку драг, а сега ми изгледаше толку далечен, и ќе почуствував ненадејна радост што не може да се искаже, за сонот за нов слободен живот што се остварува, во кој ќе сретнев многу млади дами вклучувајќи и една темнокоса со страсно тело и глас кој доаѓа од длабочините на нејзините величествени гради и една црвенокоса, бледа и меланхолична, и една тивка со неодредена боја на косата и со молбен поглед и ниедна од нив не ќе се бранеше, но ќе веруваа и ќе чекаа трпеливо или ќе ме посетеа во мојата светла ергенска соба и никогаш не ќе го останеа повеќе отколку што треба. И како што сонував, ќе го зголемев чекорот и ќе излезев на празната улица, покриена со снег, и ќе се сетев на некои стихови од некој друг раскалашен поет како мене: „Се чудам врз ново-паднатиот снег, свежа моќ изникнува како крин во моето срце“. И моите траги ќе одеа низ снегот и боцкавите хумки од мраз ќе најдеа начин да се вовлечат во моите влечки, и позади моите модри усни, забите ќе почнеа да ми штракаат како војнички барабан и сите врати во зградата ќе беа заклучени со непознати шифри. Така, ќе се вратев по патот по кој што дојдов, скокајќи и брзајќи и кревајќи ги нозете како штрк, и ќе се вратев дома, со заруменети образи и со солидно смрзнат задник и ќе бев пуштен внатре, и во лепливата темнина, ќе го следев мирисот и ќе исркав неколку порции од мојата омилена супа од грашок со сланина и задоволно и индиферентно ќе зјапнев во ѕидот и моето око ќе се одмореше на декоративниот чевел што се ниша на ченгелот и ќе зјапав во него долго време со глава без соништа и потоа ќе се почувствував поспано и ќе заспиев со мојата неодмрзната глава на масата.
А подоцна, ќе бев разбуден и ќе ми беше кажано да продолжам да живеам на истиот стар начин, и јас ќе се согласев, и ќе ги живеев моите денови сè додека во последниот час не ќе колабирав врз железниот болнички полски кревет, пуштајќи ја ковчестата и овената дланка врз моите пругасти болнички пантолони, и не чувствувајќи ништо, нежно липајќи, како да ја повикувам радоста на шумата и на првиот снег, ќе умрев во мир без никакви хистерии.
Од англискиот превод на Ендрју Бромфилд, превел Игор Исаковски