Утро на последниот ден

/, Литература, Блесок бр. 107/Утро на последниот ден

Утро на последниот ден

Утро на последниот ден


А сонот никако да ми дојде, затоа станувам, го земам календарот, пречкртувам нов датум. Денес наполнив седумдесет и три години… пет месеци… и единаесет дена. Транзициски пензионер. Жива сум. Го имам Давид, својот внук кој освен мене нема никој на овој свет. Легнувам. Ги затворам очите. Наслушувам. Се загледувам во ноќта во којашто сè уште има ѕвезди на небото. Се предавам.

Во дишењето на ветрот го слушам, го мирисам, го чувствувам. Стана. Поминува покрај мене. И тој гледа во темнина. Урината пак капе на земја. Секоја капка се разлетува на илјада смрдливи парчиња. Се враќа. Нешто држи во рацете. Тешко е. Темно. Штица за сечење? Маслиново дрво. Има дури и црни годови. Дупче во рачката. Жлепче за истекување на течноста. Вдлабнатина за сол во форма на половина јајце. Ја заборавив на масата. Во длабочината на собата таа штрбо и со потсмев го поттикнува. Не можам да ги отворам очите. Ќе ми го распукне лицето. Ќе ми го скрши черепот. Не можам да се помрднам. А можеби и не е даска. Со нешто мавта. Можеби е нож. Можеби е перница. Сега ќе ме убоде, ќе ме завитка, ќе ме задуши… Не можам да ги отворам очите. Не можам.

А можеби и не е ништо. Можеби, можат да останат и затворени. Можеби. Ништо. Можеби баданта само ѝ оставила на бурата да ѝ влета во сонот зашто веќе е утрото на последниот ден.

#b
1. Забелешка на прев.: Badante (итал.) – лице кое негува стари луѓе

2018-12-17T12:47:33+00:00 мај 31st, 2016|Categories: Проза, Литература, Блесок бр. 107|