Ивана

 (16. 8. 1993)

За два часа ќе умрам. Косата измиена со камилица, бела како снег, ќе се измеша со прашината од изгазениот пат и ќе посиви. Ги запамети отпечатоците на стапалата, од бројот осумнаесет до триесет и шест, разбиените делови на телото и калливите прсти, а наскоро ќе го запамети целото мое тело, долго еден метар и шеесет сантиметри. Сувата земја ќе ја впие мојата ДНК и нема да даде да ме измијат ни дождови, ни снегови. Секогаш ќе остане малку под површината, можеби од мене ќе израсне трева.

Сливите се презреани. Дофаќам една и ја повлекувам. Чувствувам виолетов плисок. На фустанов остава кафеави дамки. Градите останале чисти. Таму ќе се рашири она која од светлоцрвена ќе премине во црна кога ќе ме остават легната на најлон во импровизираната мртовечница. Тука нема да бидам сама. На главата ќе ми биде ладната круна од модрите прсти. Кога би можела тогаш да вдишам, би знаела како е остар мирисот на отстојаната смрт. Но фотографот ќе знае. Ќе се приближи и ќе ги открие моето тело и лице замотани во сребрена фолија. Кожата и усните ќе бидат сини, како очите сега. Ќе се наведне, ќе ме погледне низ објективот и ќе ја направи мојата последна фотографија. Очите ќе ми бидат затворени, под носот стврдната, црна трага. Своето лице ќе го избрише со ракавот на кошулата, сино-белите пруги ќе ги впијат солзите и потта. Ќе станам дел од неговата морничава архива.

За еден час низ шумата, како камена лавина, ќе надојде силината на здравите машки тела. Еден од нив со железен прст ќе ми покаже да застанам трета во редот. Во него ќе бидам најниска. Црните глави на високите тела од моите две страни ќе се свртат кон мене, како цвеќе накај сонце. Оној од чии огнени дождови една искра ќе ги погоди моите гради ќе ја носи капата накриво. Ќе застане под бабината јаболкница. Ќе нѐ разделува само ниска бодликава ограда. Ќе ја потпре ногата на дрвената клупа, во ладовината. На местото за одмор. Нема да знае дека зад нискиот прозорец, точно меѓу две вреќи песок гледа едно зелено око.  Кога ќе паднам јас, ќе падне и тој. Него дома ќе го однесат силните братови раце, црни од сонцето, а мене белите, сѐ уште детски, раце на мојот брат.

И доматите се презреани, ги гмечиме цел ден и ги фрламе во врелиот котел од кој, како од вулкан, прска црвен сос. Паѓа по проретчената трева, а бубачките и мравките бегаат како од пожар. На масата се измиени, суви тегли од мармелад.  Кога ќе ги наполниме и ќе ги собереме, ќе слушнеме врева од непознати гласови. Тогаш телото малку ќе ми се стегне, дишењето ќе се забрза, а крвта како стрела ќе јурне низ жилите. Три црвени, стаклени редици, навалени од тежината, долго ќе стојат недопрени.

Пенливата кисела вода се слева по мекиот портокалов талог. Со прстите ја размачкувам површината и кратко го бојам изворот. Околу него се топли локви со зелени рабови. Стапалата ги разладувам под цевката што прска и ги полнам пластичните шишиња. Асфалтот е вжарен и пуст. Белата линија е избришана. Шумата е длабока и мрачна, сѐ уште мирна. Кога подоцна ќе ја гледаат од онаа страна на Босна, ќе биде во пламен, а пепелави парчиња дрва ќе паѓаат на нашите покриви. Ќе исчезнат сите птичји гнезда.

Пругата е обрасната со бурјан, шините зарѓани. Се собувам и шетам, како по греда. Не издржувам долго, ме пржи врелото железо. Ги навлекувам влечките и ја чувствувам угодноста на топлата гума. Берам ситни капини и сите одеднаш ги ставам во уста. Низ грлото ми потекува слаткокисел крвав сок. Рацете ги бришам од фустанот.  Седнувам на белиот легнат камен пред Феризовата куќа. Таму се одмораат две сиви мачки. Слабите тела им дишат бавно. Прозорците се покриени со некогаш бел, крут чаршаф, вратата е затворена. Стаклото е напукнато дијагонално, споено со светлокафеава леплива трака. Од бетонските рамки разјадени од дождот ѕиркаат жолти глуварчиња. Сувите кочанки зад куќата не шумолат. На црниот кабел од далноводот, над стогот сено се наредени врани, блескавоцрни. Кога ќе полетаат и ќе ги рашират големите крила, ќе се слушне отклучување на старата брава. Маж со темен тен, со спуштен нос, со шапка на главата, со поглед ќе даде знак на кој од заседа, како во детска игра од дупки, од орманот, од под масата ќе излезат брзи нозе. Тарот-картите ќе се растурат по подот, ќе ги прегазат силно стегнати чизми. Мачките ќе се изјазат на високиот орев. Стебленцата пченка ќе попаѓаат, едно по едно.

Гробиштата на ритчето ми се зад грбот, кога се гледа од планината изгледа како топка со густо збиени точки. Мене нема таму да ме закопаат. Цел ден двајца војници во неговото подножје, во скриениот, со сенка прекриен дел, ќе копаат длабоки дупки. Од нив ќе исползат глисти и црви и ќе побараат ново пребивалиште. Мојата е последна во редот. Од мене нема да ја симнат фолијата. Ќе ја носам наместо свечен фустан. Кога ќе ме спуштат во дрвен ковчег во земјата, околу мене ќе стојат само неколку пара уморни нозе. Букетите диво цвеќе за час ќе свенат и ќе попаѓаат по врелата земја. Шумата ќе згасне, уште само понекаде ќе се видат бледите витли чад. Со време белите букви на дрвениот крст ќе се олабават, шајките ќе зарѓаат. Ископаната земја ќе се набие, а по неа наместо камени плочи ќе се стврдне разнобоен восок.

Сега… сега ми се влажни очите. Мајка е заматена, а тој веќе ја накриви капата.

АвторМагдалена Блажевиќ
2019-12-27T12:16:01+00:00 декември 18th, 2019|Categories: Проза, Литература, Блесок бр. 129|