Ти беше цврсто на земи
јас високо во воздухот
и така и треба,
а меѓу нас беше она нешто
што нè спојува и прави
да не знаеш кој е кој
и што е што,
само чувствуваш дека ти е убаво
И бевме заедно нон-стоп
и кога седевме и стоевме еден покрај друг
и кога бевме сам по сам
кога одевме на работа, или се возевме со колите
пак си бевме заедно (чудно ама така е)
А јадевме и пиевме малку, или ич
па почнавме да заличуваме, за кратко време
јас на Робинзон – ти на авион
По улиците додека шетавме
и во кафеаните каде одевме
имаше само добри луѓе…
А јас изгубив секаков осет за време
вчера ми беше одамна
а она што не било никогаш – сега
Ти зборував за муабетот со реката
и ти ме гледаше чудно
па дури знаеше и колку точно денови поминале
откако првпат сме излегле (што ти е жена)
Така бевме ние, и надземи и на земја
јас чуден ти вчудовидена
и ни беше добро, навистина