Каде деновите се криват и исправаат
во град кој не ѝ припаѓа на ниедна нација
туку на сите нации на ветрот,
таа прозборе со јазикот на тополите –
ушите ѝ трепереа додека зборуваше, тетка ми Роза
компонираше оди за берберници, за дракстори.
Душата ѝ чекореше на две стапала, со душа или без, детски додаток,
ги сакаше уличните музичари и знаеше
дека дедо ми составувал предавања за снабдувањето
и побарувачката за облаци во нашата земја:
Државата го прогласила за народен непријател.
Трчал по воз со домати во капутот
и танцувал гол врз масата пред куќата –
го застрелале, а баба ми ја силувал
јавниот обвинител, го пикнал својот молив во нејзината вагина,
молив кој отпишувал луѓе на дваесет години.
Но во тајната историја на бесот – молкот на еден човек
живее во телата на другите – додека танцувавме за да не паднеме,
помеѓу лекарот и обвинителот:
моето семејство, луѓето од Одеса,
жени со огромни гради, старци наивни и детинести,
сите наши зборови, бедрата на запалените татковци
кои се креваат и се креваат со секое прераскажување.