Самотијата е заглавена како молив во утробата на острилката. Неговата избричена глава е управувана и неговиот врв ја распорува кожата на хартијата растегната преку лицето на девојчето отворено кон нејзината тетратка со песни.
Каде се златните рудници, сакам да прашам а таа ја врти страницата, покажувајќи на петната од ‘рѓа врз зборовите што ги паркира, ред по ред, на паркингот на зајдисонцето, солза и рака откорната од рамото на момчето што еднаш ја прегрнало.
Купив, сакам да речам, обетки
и пиштол за дупчење уши,
а во меѓувреме, под нејзината веѓа
нејзиниот поглед е намачен
од испитувањето на очите.