Пурпур

Пурпур

Пурпур
Домашен блуз
Светот – мојот брат
Секојдневно утро е кога
Недела во паркот Монсури
Градски живот
Melancholia eterna

Тоа не може
да се опише ниту со отворени ниту
со затворени очи
тоа (за себе) црвено – бело – златно
топло оганче во зима
парче пурпурна ткаенина
што вжештува и запалува
кремен камен сред полиња снег
а време во присој
голема четворка придружена со нула
еден ирвас влече санка
остава трага во сонот
(и обратно може)
сонот остава трага во снегот
патувајќи на отворено
и неговата кошула се полни се ветер
и моето лице го губи
своето штотуку најдено (во него) парче сега
и сега таа разделеност
нови илјада милји во срцето

АвторЛилјана Дирјан
2018-08-21T17:22:15+00:00 јуни 1st, 1998|Categories: Поезија, Блесок бр. 03|