превод од англиски: Елизабета Баковска
Чудно сега да се сеќаваме на оние што еднаш
беа поживи од нас самите.
Чудно да ги имаме
скаменети на фотографиите,
без да ни наредуваат, да ни ја галат
косата и да нè прекоруваат за нашите животи.
Сега се само насетувања:
сенка меѓу познатите погледи,
ехо на гласот чиј ритам
сè потешко го свириме во нашите коски,
и здив
тенок како хартија,
блуткав
на нашите суви јазици.