Понекогаш

Понекогаш

Понекогаш
Старата куќа (дел втор, декември 2000)
*

Превод од англиски: Македонка Божиновска

Понекогаш повтам да злоупотребам груба и остра четка за заби.
Понекогаш, како Линда Грег, пијам половина пиво.
Понекогаш ги бројам напуштените божикни елки
во раниот јануари (досега 25 годинава).
Понекогаш гледам дречливо фризби како се превиткува
под свирежот на повратната сила.
Понекогаш канам болни, гледам лоша телевизија
и мастурбирам низ необични делови од куќата
кога цимерите ги нема.
Понекогаш мислам на сите мои бивши, и се прашувам
какви коли возат,
и погодувам кој би можел да им биде имејлот.
Понекогаш се наоѓам како стопирам со тотални туѓинци.
Понекогаш станувам мошне рано.
Понекогаш толку сум евтин што шетам по улицата Кастро
со купените намирници.
Понекогаш, само што ќе ме исплатат, земам такси до ридот.
Понекогаш си потпевнувам невозможни мелодии.
Понекогаш го јадам истото пет дена по ред.
Понекогаш сум самосожалив дркаџија,
сè уште заглавен во улога на жртва сиве овие години.
Понекогаш сум највреден пријател
што воопшто можете да си го замислете.
Понекогаш го разбирам исчезнувањето на брат ми.
Понекогаш толку ме беспокојат големите забави
што дури не можам да ги посетувам.
Понекогаш ги копирам и снимам сите нечии имејлови
во еден фајл (како што скоро сторив со имејловите на Сандра –
слатка беше нашата првична кореспонденција).
Понекогаш го пробам радиото.
Понекогаш само сакам да му кажам на Мајкл Стајп да замолкне, проклет да е.

АвторДејвид Холер
2018-08-21T17:21:47+00:00 октомври 1st, 2002|Categories: Поезија, Блесок бр. 28|