Се правиш дека знаеш дека еден е
најголемиот и најосамениот број
и секогаш заустуваш: „Ти си еден од…“,
а јас те прекинувам со еден
прст врз усните.
Се правам дека знам дека „Магнолија“
засекогаш се врти во едно невидливо кино
и дека нашата подготвеност за лудило,
поради притисокот во сончевиот сплет,
нервозата во малите прсти на рацете,
оние непотребните, моите и твоите,
е поголема од отсечените јазици на љубовниците
на замачканото платно на привидот
чии краеви ги влечат Бог и ѓаволот.
Се правиме дека знаеме што е живот.
Ако го допреме, може да биде
завеса, ѕид, надгробна плоча.
Кога само го набљудуваме,
тогаш е човечко лице, кожа,
крвава и расиплива.
Кога ќе ни здодее, еден на друг
си ги одгризуваме прстите и си играме сенки.
Се правиме дека знаеме што е платно.
Се правиме дека е едно,
се правиме дека сме едно.