превод од словенечки: Лидија Димковска
Како да не бидам безволен
кога морам како маж во средни години
да чекам стиховите да ми станат зрели
додека светот сè повеќе станува научно-фантастичен.
Толку отапев што во џебот од панталоните
не го чувствувам повеќе ни вибрирањето на телефонот.
Кутијата што со само едно притискање на копчето
може да направи и забава
сеирџиски го пренесува погребот на претседателот на државата.
Гледаноста расте кога одблизу го покажуваат јагленисаното тело,
апаратите за мерење на гледаноста, пак, ги зафаќа лудило
кога камерата ги уловува несреќните лица на жена му и децата.
Во една друга земја земјотрес затрупал три илјади луѓе.
Според важноста жртвите на војната доаѓаат дури на трето место.
Компјутерското човече се чеша по главата.
И да нè заштити вегетаријанството пред пилешкиот грип,
сексуалната воздржаност пред СИДА-та
и немрдањето од дома пред САРС-от,
пак нема како да се извлечеме од едноумието.
По електронска пошта добив порака
– се надевам невирусирана –
дека ветената земја
вовела ембарго за увоз на литература од т.н. недемократски држави.
Да почнам ли да ја зголемувам мускулната маса во фитнес центри?
Да станам ли Super, Action или Spider Man,
но дали ти си подготвена да станеш моја Xena
за да го спасиме заедно светот?
Му прилега ли тоа на поет?
Колку привидна пристојност бара непристојниот свет!
Не знам дали да кренам раце,
да се искачам на блискиот рид
и да го посматрам штотуку паднатиот снег
или подобро да го сменам каналот,
па затоа денес, мила моја,
толку сум, толку безволен.