Во загубените колиби на помнењето
Што еднаш беа иднина, тој се крие
Под широката паларија
На недоверба, осаменикот.
Со мастило шара
Врз лошата хартија што по рабовите се свива
При нежен допир, внимателно
Се сомнева во својата кожа од боја;
Оти еднаш спуштено на тоа место
Времето ќе истлее во мртво лисје
И постојаното исмејување не ќе е доволно.