денеска, додека истоварав нови книги поезија,
на пулт видов книга со наслов „опасен сум“.
додека чекав да ги примат поезиите, отворив
и гледам: ова е опасно како противпожарен апарат
– ќе те изневери кога најмногу ќе ти треба
опасен си, си мрморам, за книжевноста како уметност.
не дај боже некое дете да те сфати озбилно.
товарам книги поезија во ранецот, сонувајќи проза
секоја мугра ме буди со нови страници раскази
ништо не запишувам, само прашувам каде е шанкот
опасен станав сам за себе, ваков ненапишан
никако да се допијам во овие мои пролети
никако да се наситам од храна, зборови и музики
– ќе се заебам од премногу љубов кон животот
каде е шанкот, каде е мразот, имате ли чаша за мене?
толку прашувам, однапред помирен со секој можен одговор.
нежен сум. пијам молчеливо и се обидувам да ги поништам
спомените. што ќе ми е сеќавање, ако сега не сум жив?
имате ли, за мене, каде е мразот? огнов мора да се гасне,
или ќе изгори светов ко тенка ненапишана хартија…
патетични зборови за басот кој низ мене бие, тажаленки
кои дури ни мене ништо ме ми значат. имате ли, за мене?
на самотен брег градам колиба: кога и да е, ќе морам
да му се вратам на риболовот. нишката која ме поврзува
со длабочините: пот и плот во плодовата вода на светот.
наточи ми уште. не ме штеди. не штеди го шишето.
сè ќе биде добро. само нека тече. времето нека го:
ќе бидеме секогаш свои ако не го мислиме премногу.
градам колиба на мојот брег. од потопени бродови, од
свенати дрвја. градам колиба за моите мисли:
ако овде не ги собере, ќе кренеме палата од зборови
– кревка како кула од карти. нежен сум, рамнодушен
кон светот. рамнодушен сум кон себе, но нема да одбијам
ако ме погалиш. легнувам питом и сеедно ми е кога ќе се
разбудам. поезии ме будат додека си ги сонувам расказите.
04.07.2009 18:44