Тие темни шумови
Мрак
По каменот послан
Секогаш различните
Безмерните ходници…
Како да спие
Некое темно дете
И
Го сонува светот
Безверните
Тие
Што се најмногу во него
Го незнаат сплетот зборови
Не ќе го препознаат
Оној
Во ними ветен
Што вдахнува за сите
Баат баачките
Сè се плете
Рови
И моја ли е
Собата што плови
По големата вода
И кому припаѓам
Оному што следам
Ил оному
Што завев по мене е
И кое е тоа можно дете
Што сликите ги реди во сонот
Откаде црна се претура вода
Ме кутина нешто
И згонот мории се вдава
И како да седи дише
Нура некој во мојава глава
И другему шепти
„множете се
все сложете
дрчни да сте
од срцата
темни ваши
ноќ да расте
од опаку сè
да мине“
И што е тоа
Што во мене се напина
И од страсти сето трепти
Се капина по ова трње
Да се крене
Бездна рие
Да ја скрие тегобата
Што е тоа
Што со мене во собата влега
Вчас е шумор темен
Од водата што бега
А вчас екот по ходниците
Знам
Бев јас многу други
И еднакво смртта сум ја примал
Ко што сега
Втурнат од повиците
И безверно сам
Во сплетот зборови
Урнат
Се колебам
Св. Јован Бигорски – 31.07.95. г., 4.00