Лесно ќе ја распознаете мојата сина птица:
таа не ги колве кората и плодовите на овошките,
не застанува на карпите, не демне по мрши и коски,
– мојата птица никогаш не се симнува од небесата.
Мојата птица ги покрстува небеските варвари,
светлината ја пресоздава во писмо според кое
бела како коска, студена како кама
– неизвесноста пустоши низ нас…
Толку високо, самоти ѕвездите,
можеше да се искачи само зборот,
мојата сина птица:
со клунче од звуци, со крилја од глаголи…