Лицето

Лицето

Овој пат осамен
Лицето
Песна за оној што ќе истрае до крајот на векот
Белешки на еден патник

Превод од англиски: Македонка Божиновска

Овој пат осамен го оставија пред мене
Тоа е шума или приказна; леталата слетуваат на покривите
додека селото ги отстранува умрените од чума
во дрвени коли што се тркалаат под превезот
на ноќта. Додека чевларот спие
цврсто, џуџињата се зафаќаат со правење на чевлите.
Пустината цела се протега во моите соништа,
начичкана со опасности и предупредувачки приказни.

Тоа е двојна порака, разделена во различни
правци: еден исчезнува како верверица во
царството на флората во мојата глава, другиот ме чека
како стражар пред мојата врата.

А таму, во ноќната кафеана каде што
емигрантите си ги кријат скршените заби во
ракавите, како капка мастило што патува од ирис
до ирис, пораката конечно ми ја открива тајната;
празната чаша на масата моли за малку вино.
Очите зјапаат во далечината, додека Били Холидеј
пее од сржта на својата црна агонија: ЗА ТЕБЕ
РОБУВАВ…

А Земјата лебди помеѓу планетите.

АвторСаргон Булус
2018-08-21T17:21:44+00:00 јануари 1st, 2003|Categories: Поезија, Блесок бр. 30|