Од „Космополис / Kozmopolis / Cosmopolis“, Блесок, 2010.
превод од словенечки: Игор Исаковски
Наслушни добро: на трубата ли е тоа појот тенок? Коњицата
јазди низ минати дни. Сенката на древниот судир уште еднаш сака
вистина да е. Далеку се скалилата, кои се извиваат до облакот.
Паѓаат планините, гралот трепери. Преку работ му се излева
празнината. А ти, толку чудесно, растеш побрзо одошто
те уништуваат. Сеницата не сака да го напушти гнездото. Западниот ветар
те повикува на избавување, издлабено во лебот на масата на последниот
ручек. Расипана вртимушка. Сè повеќе исчезнати деца.
Но ти истрајуваш. На светот му влегуваш во зборот, во бесконечниот монолог.
Трепкаво снежење си врз вечно вклучениот екран. Сводот на семирот
над тебе е кристално јасен. Сите ние другите
немоќно гледаме во студениот ѕвезден затвор. Гледаме како од
пламенот, кој над плеќите ти трепери, а не те проголтува,
се крева прст. И го пишува, неуморно, своето „сум“ врз небесниот свод.