Ми доаѓа сон од оние кои кружат
над нас додека ги грабаат земните богатства.
Не им завидувам на самотијата,
од неа имам и отповеќе
или на ретката им привилегија да гледаат
како сите ние и овојпат сме поштедени.
Не им ја одрекувам среќата на бестежинското тело.
И самиот доволно лебдам
и како и астронаутите и јас
понекогаш сум врзан за мојот стол во полутемнина
а тоа е само половина метафора.
Секој кој се занимава со уметност од љубов
на вистински начин, да не речам изворен,
доволно бргу научува да живее со својата осаменост
и со чудата на своите лебдења во темнината.
Сепак, секојдневно, како на пример
во прозаичново утро кога сонцевината
штедро ги шири нозете
и ми дарува ново изгрејсонце,
мојата дневна завидливост веднаш се крева
кон оние кои кружат горе дарувани
со повеќе од едно изгрејсонце, ден по ден.
од англискиот превод на Вивијан Идн