Превод од босански: Игор Исаковски
Од „Знам дека знаеш / Znam da znaš / I Know You Know“, Блесок, 2012.
Денешниот дожд нема крај.
Денешниот дожд го загубил својот почеток.
Чекорам кон тебе
размислувајќи колку денови веќе
Вака се гледаме.
И зборуваме.
Зборуваме како и секогаш – полека и паметно.
Сè што сега гледам ме потсетува
на Оној Град
кој на нашата врста на крајот ѝ останува.
Нашата врста сака старински филмови.
Тие ги хранат усвоените суети.
Твојата тишина пак ми ги бистри мислите.
Кога ќе помине, ќе ти ја подарам мојата.
Нека водат љубов како што тоа само тишините го прават.
Во паузата од Сè безначајно ти го кажувам
она што утре сакав да го кажам. И вчера.
Дождот уште паѓа и не е студено.
Кафето во шолјите трпеливо чека
покорувајќи му се на
баботењето на нашите желби.
Го сакам дождот кога не е студено
и кога пиеме кафе таму
каде персоналот не ги сака своите
гости,
таму каде што ни музиката не е добра.
На такви места одиме сè повеќе,
особено кога ваков
дожд врне… кога сè останува зад нас.
Се прашувам дали во Другиот град
ќе имам свое место
и некој како тебе
да ми ги дополни
попладнињата на мокрите вторници,
среди, понеделници
и оние другите.
По малку се грижам.
Не поради себе, туку поради тишината
Знаеш веќе… Знам дека знаеш