Носевме кофа полна валкана ископина
од ѓубрето од зафрлениот куп во градината
кон саксиите поредени крај патеката
една за секој од четирите прозорци
ноктите ни беа поцрнети
ко полумесечински врвови,
кожата потемнета и набрчкана
од коленичење над саксиската нестрпливост.
Носеше хируршки ракавици
кога ги држеше растенијата
за да ги оддели од црните рабови,
горчливата пудра на ракавицата
ги опрашуваше ливчињата.
Работеше полека и внимателно;
и не ме остави да пробам и јас:
Само гледав и ги слушав
нејзините упатства за садење
божем ќе ги складирам, ко кактус,
за да можам еден ден да го преземам занаетот.
Во девет часот ја прашав како се вика кактусот,
но моето почетничко уво
не беше толку извежбано
за да ја чуе нијансата и се зачуди
како може едно растение
толку нестрпливо да биде.
Го вдахна својот здив во саксиите
обилно полевајќи ги свенатите растенија
редејќи ги врз чинии
да го зграпчат она што ќе им се измолкне
оти нестрпливоста, рече таа,
не значи мокри нозе
и сигурно недоволно вода
не ќе ги убие
нивните тенки главчиња
свртени кон запад.
Ја гледав додека тие ја впиваа водата,
ѕиркајќи во бројчаникот
од нејзиниот рачен часовник,
тој мал круг од светла во ликот
што ми блесна в очи.
Досега сонцето сигурно зашло
на портокаловото небо,
нашата сабота тоне в мрак,
единственото нешто што остана будно
се четирите готови саксии со цвеќа.
Можам само да сонувам дека утре
на надворешните скали
мајка ми ќе ме лула
меѓу нејзините колена
и ќе ми ја чешла косата
до зајдисонце, сè дури летото не прегрее
и цвеќињата не расцветаат со полна сила.