На грбот имаше – дури таа ранодекемвриска вечер имав прилика да забележам – tattoo со мотив на Алфонс Муха. Близу кулминацијата, окото ми се задржа на тетоважата: понирањето во тој волшебен сплет – му даде нешто остро, бледо и флорално на мојот оргазам. Дури нешто словенски морничаво. Се стресов, додуша, едвај забележливо, излегувајќи од неа. Како тоа да беше некаков подводен леден оргазам. (До заглушеност ми татнеше во ушите.) Оттаму сите тие неочекувани и запрепастувачки озарувања. Тоа е само сонцето видено одоздола низ подмолно затемнувачката маса вода.
Потоа, додека пушев цигара, се сетив на фотографијата на која Гоген седи, со голи нозе, и свири на хармониумот на Муха. Забележав, погледнувајќи низ прозорецот, дека надвор изнапаѓал снег.
Нешто ѝ реков во тој миг. Се насмеа. Насмевката ѝ беше таква, што ѝ ја затегнуваше горната усна, толку дури за да се издигне милиметар-два над границата помеѓу забите и непцето. Опасна граница, крволочна граница – бев во искушение да помислам, ама веднаш ми го откри другото, поблаго лице на својата насмевка. Како да знаеше дека последната мисла ја припишав на однекаде довеаната детска перцепција, почна: „Тој вид детски страв кога ќе ги изгубиш сите бои, ќе останеш сив, како и предметот од кој си се уплашил. Кога единствената боја што опстанала е бојата на крвотокот. Така се чувствував завчера. Страв од изненадување, од испразнетост, страв од запрепастување, како од тебе да е исцицано сѐ и преобразена си во ледена минута на апсолутно исчашување – чисто набљудување на сѐ покрај сѐ“.
Наредните пет-шест дена, колку што се сеќавам, не бевме во контакт, а потоа повторно ме покани кај себе. Во меѓувреме, се чувствував на некој чуден и нов начин изместен. Како од ден на ден нешто да ми се случуваше со очите, како нешто да ми беше измрдано со иднината, како сиот да бев проникнат со некое чувство на потиснатост и заканетост. Но, кога повторно се најдов во нејзиниот стан, забележав кај неа нешто слично. Преминот помеѓу два нејзини погледа, кои би морале да изразуваат сосема различни расположенија – тој премин сакаше да се слее во незабележливост и тоа до таа мера што двата погледа во потполност би личеле еден на друг. Како да би требало вториот поглед да остане внатре во првиот. Само определен пад на енергијата, кој сепак на моменти можеше да се почувствува, укажуваше на недостиг од одлучност и тивко ѕиркање на некоја треперлива јанѕа.
Кога ќе се најдевме подоцна во текот на денот, вечерта ќе добиеше на густина, а кога ќе се најдевме порано, воздухот околу нас ми се чинеше побистар. Едно попладне, ја спушти дланката на горниот дел од моето десно стапало, и, речиси истиот миг, заспав. Кога ќе ми ги опфатеше тестисите со својата топла дланка, неколку мига пред оргазмот, нешто се распукнуваше во мене, како некое пупење, и се чувствував за миг загрижен. Длабокото, неописливо трогнување кога при друга прилика ќе ги вшмукаше во усната празнина, ќе почнеше да ги гмечи, да ги развлекува – речиси ќе заплачев: конечно блискост. Нејзиниот оддалечен шепот ја еректираше мојата мисла и во времето што не го минувавме заедно. Ми се чинеше дека е нејзината насмевка заборав на сѐ и го имав потполно изумено претрнувањето што го осетив со пречекорувањето на работ на забите и непцата во текот на нашата прва ноќ.
III
Чудно е како Павле умееше да биде истовремено харизматичен и непресметлив – тоа ми беше нешто сосема ново, со оглед на тоа што порано мислев дека харизматичните луѓе се секогаш докрај промислени. Но, за волја на вистината, Павле управуваше пред сѐ со туѓите животи и на тој начин симулираше хиперсамоконтрола и живееше од испарувањето на таа пена, доста истрајно и успешно, дури виртуозно замајувајќи се себеси. А сепак, се чинеше дека им се препушта на настаните да го водат (во што, пак, го видов леглото на неговиот цинизам). И тогаш кога ми ги кажа сите тие работи за неа, и тогаш го правеше сето тоа. Знаев дека била на работ на самоубиство. „На работ на самоубиство? Беше на работ од симсот. Стоеше на симсот и потоа се откажа. Нешто ѝ рече дека со тоа ништо нема да постигне, дека само ќе се врати во постоењето во некоја друга форма. Знаеш дека е Валерија поетична“. Рече и дека веројатно не знам ни за нејзините три дена и три ноќи (на екстази) минати во Соко-град.
Ама кога ми раскажа на кој начин ѝ помогнале да се ослободи од стравот од абортус – што, доколку добро пресметав, паѓаше во времето кога таа и јас се запознавме – му реков: би сакал тоа никогаш да не си го направел, тоа никогаш да не сте го направеле. Она што ми го одговори ми влијаеше како ништо друго во животот. Но пред тоа, ми раскажа сѐ детално, присилувајќи ме да го сослушам докрај.