Будење

Воинот призна… Пораз? Не. Победа? Не. Признавањето доаѓа од будењето. Заборавен дури и од самиот себе, не можеше да собере сили ниту за еден здив, обичен, болен, само колку да го потсетува дека е разнесен. Зафрлен по кањоните на проколнатите креатури на бездушноста, чекаше на мигот кога само ќе го здроби чесноста.
Пресушија солзите, раните беа чувства за постоење, немоста извираше од душата. Но сили немаше. Не сакаше, не мораше. Си го избра поништувањето… Не знаеше ни самиот воин до каде стигна, каде се границите на поморот, а каде малата патека со литици кон темнината.
Оддалеку на моменти слушаше кажани зборови, недостојни дела, подавање на срамноста, кои го бараа по сртовите. Бегаше во пештерите на непостојаните огнови, го запираше дури и моментот на мислата, само да не биде виден, откриен, а со тоа и посакан. За жртвеникот. За болката, чиј поданик е веќе со милениуми.
Поминуваа дни, години, ери, воинот си ја негуваше само мислата. Негова, чиста и полна. Не сакаше да е ден, да е ноќ, не сакаше да чека, да очекува, не сакаше да бара, не сакаше да моли. Сакаше само мисла. Да го има… Да не го дава.
Помни дека беше ден. Кој и каков, не му беше ништо посебно. Го подигна погледот кон небото, беше кристално чисто, како душата негова. Се обиде да му каже нешто, но во последен момент беше спречен… Од стрмните височини пред неговите нозе се најде молитвеник, со орнаменти какви дотогаш немаше видено. Со тешка мисла и потежок чекор се смести до него, плашејќи се од светлината на кориците и златниот клуч кој беше закачен на нив.
Се замисли. Чиј би можел да биде? Зошто е тука? Какви биле неговите верници? Каква душа читала псалми и молитви од него? Неговата целина оддаваше слика на постоење. Но, зошто затворен? Дали е клучот негов или од некој ковчег за кого има посебна молитва, или магија? Мисли, прашања, желби, кои од нив ќе успеат да го разбудат воинот.
Ја поткрена растреперената наказа од рака и со врвовите на прстите го допре молтивеникот. Се прашуваше дали? Зошто? Што е? Што следи? Самиот се фати во размислувања како пред постоењето, а и помисли на оклопот и рувата. Ќе може ли? Ќе сака ли? Се исплаши. Не. Да.
Но, тоа малку што самиот си го нарекуваше душа, почна да моли. Војничката страст иташе некаде. Не за борба, на за победи и порази, иташе кон изворот. Воинот веќе се заколна дека нема војни и сакати сеништа, нема веќе походи и светови. Се заколна во подарувањето на сето негово постоење. Но, не на секого и секаде. Некогаш, некаде и на некого. Самото ќе каже и покаже…
Повторно се загледа во молитвеникот. Не сакаше да си ја мачи испосничката душа со непознати енигми. Сакаше само да почне. Ете, го употреби зборот кој имаше посебен пиедестал во неговите долапи: сака, сакаше, ќе сака.
Поминувајќи преку кориците на молитвеникот, сети топлина. Чија е? Негова или нечија, кој сакал да го нема? Не, си рече, доста од прашања, земи го мигот кој веќе личи на вечност. Рабовите беа порабени со кадифено злато, давајќи чувство на отменост. Пергамот кој му ја даваше пак цврстината беше еден од најубавите што ги има сетено воинот. Орнаменти имаше многу, видени и невидени, но сепак познати. Долго време воинот ја поминуваше корицата, небаре да проба со немост и слепило да ги пронајде кажаните светови, болки и страсти, кои беа на молитвеникот.
Го стави на другата дланка со најнежни движења и допири кои дотогаш ги употребил, а му ги кажуваше малата душа. Не сакаше ништо да му се случи на молитвеникот. Го набљудуваше со сите сетила, кои ги замоли да му помогнат, иако и тие беа зафрлени на некој далечен пат, прашлив без патоказ. Ова е будење или…
Земајќи го клучот, сакаше да го замоли да му каже зошто е, за да не го вознемирува молитвеникот. Доближувајќи го за да го погледне подобро, успеа да пронајде нешто напишано. Почна да го чита збор по збор: „Ако знаеш како, ќе знаеш зошто. Што како, што зошто.“ За малку ќе му паднеше клучот од избраздената рака. А ако паднеше, можеше никогаш да не го најде. Затоа што воинот сè уште стоеше на работ од бездната, решен да го земат.
Најчистиот партал од некогашната бесценета рува беше поставен на најсветлото место во пештерата, а на него воинот повторно тивко и полека го постави молитвеникот. Сакаше да преноќи, за да може да се обиде да одговори на клучот. Веќе на крајот од денот, го посакуваше молитвеникот отворен. Да ја продолжи мистеријата.
Но, ноќта не му го донесе сонот. Намерно. А и воинот не сакаше ноќта да ја помине пак тонејќи по маглите. Во душата неповикани, со голема радост надоаѓаа вештините и тајните, тресејќи го правот, а некои и пепелта, сакајќи со сета сила и моќ, да му помогнат на воинот. „Ако знаеш како, ќе знаеш зошто.“ Сите се радуваа што му се вратија на воинот, а не го ни прашаа. Не се ни противеше. Беше замислен. Дали е ова будењето? Не, нема пак прашања. Да, господару мој, ова е будење.
Зраците од сонцето веќе разбудени итаа по бреговите, сакајќи да ги постелат со сјаен килим пред да излезе неговото величество. Воинот истоштен од будењето почна да се допира, да се увери дека болката е замината. Но, се фати во мисла? – Не одлучив, не го знам одговорот, што сака да ми каже енигмата? Немаше време за ништо поминато, разорено. Во будењето го носеше страста. Полна, цела, чиста, силна, гладна, гола и чедна. Не го оставаше ниту сопственото име да си го спомене. Го носеше напред, кон молитвеникот. Како да сакаше со својата немост и исполнетост да ми каже: „Тука е изворот за кого принесе толку жртви“.
Воинот потстана, но првпат со леснотија и нетрпение. Го делеа неколку мига кога пак ќе го допре недопреното и неразбраното. Доближувајќи се кон, тој за него непознат, но сепак почувствуван свет, усните на воинот почнаа да испуштаат, во точно време неартикулирани звуци, за да потоа станат стихови од молитва. Молитва која воинот не ја знаеше, не ја живееше. Во воздухот се ширеа преданија, а од очите на воинот се ширеа кристали кои кажуваа кој е сопственикот на светлината.
Повторно го зема клучот, го прочита безброј пати текстот кој беше изрезбан, но беше тажен. Немаше одговор на енигмата. Од страв за предавство. Од страв за непостоење. Воинот си мислеше: подобро вечно непостоење отколку нова расколничка душа. Додека размислуваше, од неговите усни непрекинато се повторуваше молитвата.
Го подигна молитвеникот, повторно полека, со сета нежност која му беше пристигнала. Со ракавот сакаше да ја симне росата, која претпоставуваше дека е тука за да може да се измие лицето на молитвеникот. Зраците се прекршуваа во капките роси, давајќи му сè помистичен изглед на молитвеникот. Поминувајќи преку кориците, внимавајќи да не се оштети нешто, воинот продолжи да го бара одговорот. Зошто токму тој? Зарем не му кажаа дека е заборавен?
Крајот на рувото од ракавот несетно го пофати клучот и тој со ехо на ранета ѕверка падна во калта. Воинот застана. Здивот му се изгуби, почна да се тетерави немајќи никаква потпора. Раката му остана врз молитвеникот, вкочанета, растреперена. Не можеше ништо да ѝ направи. Како да не беше дел од него.