На Хулио Кортасар
Мрак. Хеорхина:
Лежиме спокојно во оваа соба, илјадници километри од Буенос Аирес, лежиме повлечени во сопствените тела, лежиме една до друга, облекувајќи се една со друга во допири. Лежиме исти, потполно исти: сестри близначки. Во главата често ми поминува еден спомен од раното детство. Јас и Алехандра стоиме пред огледалото, и гледаме не вдвоеност, туку вчетвореност, безброј комбинации на отсликувањето: јас се претопувам во Алехандра која е до мене, јас се претопувам во Алехандра која е во огледалото, јас се претопувам во мојот одраз во огледалото. Гледајќи го нејзиниот лик на мазната површина, тогаш за првпат (а немавме повеќе од пет години) почувствував потреба за потполна блискост со неа (или тоа беше можеби потреба за потполна блискост со самата себе?).
Мајка нè оставаше да се капеме во лименото корито, и јас го повикував секое неделно утро што побргу да дојде за да се лизнат моите прсти по нејзината кожа и нејзините по мојата.
Навечер, во мрачната соба во која се мешаа грчењето на баба, повремените прднувања на нашиот очув и бладачките молитви во сон на нашата мајка, моите усни ги бараа нејзините усни, нејзините прсти се плеткаа околу моето меѓуножје, барајќи го дамарот кој чукаше како срце под нејзиниот допир.
Лежиме неспокојни во оваа соба, илјадници километри од Буенос Аирес, додека нејзиниот јазик прави кругови околу мојата десна брадавица како показалката на часовникот, лежиме носејќи го во себе сеќавањето на мракот на онаа соба илјадници километри одовде, додека јазикот на мојата сестра се спушта се подолу и подолу, мракот на онаа ноќ во која ја видовме смртта на нашата мајка, јазикот на мојата сестра го допира мојот папок, го лиже, додека ни тежи сеќавањето на таа ноќ кога нашиот очув нè врза за креветите и за прв и последен пат ни покажа што се може да прави машкото тело со женско тело, ни го покажа тоа на само неколку чекори од мртвото тело на нашата мајка, ја удираше мојата сестра, а и мене ме болеа ударите, неа ја силуваше, а јас ја губев невиноста заедно со неа, и мракот на таа соба и сè што се случуваше таа ноќ во тој мрак се враќа во мене додека јазикот на мојата сестра близначка се спушта кон моето меѓуножје, го лиже мојот клиторис, а јас ја допирам нејзината коса и молчам, ако може молк да се нарече слаткото стенкање.
Вода. Алехандра:
Ниту овие брегови се Ла Плата, ниту Сена е Атлантскиот Океан, но сепак е вода. Умее да грабне и да однесе, а јас го знам тоа, го знам тоа сега додека молневито ѝ се приближувам на Сена, додека паѓам од мостот Неф. Нема друг излез освен ова премолчано заминување, нема друг излез од тунелот во кој влеговме напуштајќи го Буенос Аирес пред пет години, бегајќи од самите себе, од своето минато, од несаканата иднина, од толпите кои по улиците го извикуваа името на Хуан Перон, од стравот што сè може да ни стори режимот на тој ист Хуан Перон доколку се дознаеше за нашата љубов. И ова сега е бегство, бегство кое ќе биде успешно за разлика од претходното, оти ние бегајќи од Буенос Аирес минатото го земавме со себе, а овде не притисна емигрантската стварност (Париз сепак не е град на светлината). Сега сум веќе на педа од водата на Сена и го здогледувам својот лик во Сена, и не ми се чини дека тоа е одраз на мојот лик, туку дека го гледам ликот на Хеорхина, и молневито паѓам во водата, во ликот, во Хеорхина, паѓам во неа и во себе и во водата едновремено, пропаѓам во водата и во смртта ова студено утро илјада деветстотини педесет и трета година, пропаѓам откако на самата површина на водата го оставив сето она што го носев во себе изминативе четириесет години.
Мост. Хеорхина:
Пролет е, дваесет и втора пролет по нејзината смрт. Чекорам по мостот Неф, чекорам со канцерот кој го носам во својата десна цицка, чија брадавица Алехандра ја грицна пред засекогаш да замине, чекорам очекувајќи да ја сретнам смртта, оти докторот беше директен: „Ви остануваат уште неколку денови живот,“ ми рече во петокот. Чекорам по мостот сама, гледам во водата која тече под мене, под мостот, гледам во онаа друга а сепак иста вода во која таа скокна без да ми каже дека ќе го стори тоа. Се обидувам да го видам нејзиниот лик во водата, а сè што можам да видам е едно чувство кое постојано ме обвива, кружи околу мене, и сега ми се чини дека тоа чувство паѓа во водата, паѓа во Сена, гледам како тоне чувството кое ме зафаќаше до срцевината на моите коски секогаш кога ќе помислев на крајната испреплетеност на судбините која гради соѕведија на Земјата, соѕвездија кои можат да се видат единствено од некоја ѕвезда.