Ама, ако ја немаш километражата и сè она што си го сторил претходно, тоа не би можел да го направиш. Од БРЕГ, преку ЛЕБ И СОЛ… па сè до денес. Пред некој ден ја слушав снимката на која сте заедно со Мики Петковски и Лаза Ристовски, потоа се сетив и на Ајдучка чешма – на тој историски концерт… И мислите ми се префрлија на „мајчин јазик“ каде на исто рамниште ги ставаш Јонче Христовски, Есма Реџепова… со еден Горан Бреговиќ.
СТЕФАНОВСКИ: Тие се апсолутно на исто рамниште. Јонче Христовски можеби на некои им делуваше како комичен лик со тоа мустаќите, со вртењето на палтото… со некакви естрадни финти, меѓутоа ако му ги анализираш композициите – тие се ремек дела. Од „Македонско девојче“, „Ако умрам, ил’ загинам“… па и другите патриотски песни – секому е јасно дека тие се ремек дела. Тој често доаѓаше овде во „14-ка“. Јас имав голем респект кон него. Стално го поздравував… си седеше овде секое сабајле со друштво, си потпивнуваа… Големо име. Големо име беше Јонче Христовски. Има песни што како да се одвоени од брег. Одвоени од карпа. Има песни коишто се хитови, симпатични хитови. Но, има песни кои се така заокружени… како брусен дијамант. Не можеш ништо да им додадеш, ниту да им одземеш. Ако им додадеш, ќе се срушат. Ако им одземеш, исто така ќе се срушат. Значи, совршено направени. И малку се такви композитори и луѓе кои можат такви песни да напишат. За „Македонско девојче“, надалеку позната песна, сите мислат дека е народна, а всушност е компонирана. Таа е на Јонче Христовски. Камо среќа нашиве новокомпонирани фестивали да имаат по едно пет песни како што е „Македонско девојче“.
Денес речиси и не се пишуваат песни. На компјутер се прави некоја музика која и не е музика.
СТЕФАНОВСКИ: Целата модерна музика може да се нарече музички експеримент. Тоа и не е музика. Си земал од тука звуци, од овде семплови… си ги уфрлил, си ги склепал во кју-бејс или во про-тулс… си направил нешто, некоја мучкалица… Ете, тоа може да се нарече „музички експеримент“, ама за да стигне тоа до музика има многу работа. Денешново време се занимава со обвивката. Не со содржината. Главно шоу-бизнисот и музичкиот бизнис, музичката продукција, се бави со целофанот, со обвивката… а не со чоколадото. Колку какао ќе има внатре. Туку дај да ја врземе во ваков станиол, во таков станиол… значи, маркетингот станува поважен од самиот производ. Во такво време живееме. Имаше, се разбира, такво нешто и во времето на БИТЛСИ, ама производот беше многу позначаен отколку маркетингот за него. И пази, не е тоа сега дека јас живеам заробен во своето време. Напротив. Еве, на син ми Јан главен хит во моментов му е „Hey Jude!“ од БИТЛСИ. Не знам што му е. Опседнат е со Ленон, Макартни, Харисон, Стар… Неверојатно. ЛЕД ЦЕПЕЛИН, БИТЛСИ… тоа слуша. Му викам ова е моја музика, не е твоја… а тој вели дека нему му се допаѓа токму тоа.