На мостот сега стои некоја друга жена. И дојде отсвирената ноќ. Стоев токму тука, кај што стои таа, кога те оставав. Или ти ме остави мене. Оставајќи ми и селективно сеќавање.
Не ме интересира твојот избор, во главата мелодиите на мостот ми ги отсвирија Колман Хокинс и Еди Дејвис, албумот е Ноќен сокол. Плоча која заедно ја најдовме, во првите денови на нашите разоткривања, во ноќите на глад и незаситност. Тогаш не знаев зошто ми е битна, ама ми беше јасно дека на секоја нота морам да ѝ најдам место на твоето тело и во своите мисли. За патувањето од кое секогаш се плашев. За оставањето, како одбрана од оставањето. За ноќните птици и зачадените барови во кои никогаш сама не се осмелив да влезам. Ниту пак ти. Отсекогаш си бил поголем плашливец и лудак. Тоа се твоите територии, таму остануваш непобедлив.
И баш ми е гајле за твоите лекции. Знам дека, дури и сега кога исчезнувам, би можел без проблем да одржиш лекција за тоа како Колман Хокинс, Лестер Јанг и Бен Вебстер се цареви на тенор саксофонот, како го измислиле и го сместиле во секое ќоше на она што се смета. Сега кога е доцна не можеш да ми го запреш вниманието ни со лириката на свингот на Вебстер. Ти одиш по ѓаволите. Јас ја одбирам музиката на изчезнувањето!