ЌЕДЕР

Домашен јаболков оцет
Краток трактат за живописот
Задгробни вертикали


Домашен јаболков оцет

Го запознавав брата си Белчо постепено, од Задушница на Задушница. Баба ме водеше на гробиштата, го посочуваше местото и велеше тука е батко ти.

Многу прашања имав тогаш. Дали некој му раскажува за мене како што мене ми раскажуваат за него. Дали сега до себе и тој има баба, која ќе му каже тука е сестричка ти. И како ќе си има друга баба, кога нашатае до мене. Зашто ем е вистина дека ќе се видиме дури кога ќе умрам, ем умирам секој пат кога сакам да го прегрнам.

Можеби малку ми олесна кога почина дедо. Долго време си мислев дека единствено тој презел одговорност – умрел намерно, за да не е сам брат ми. Имаше логика во тоа да сме распределени така: батко ми е крстен по дедо ни, затоа се заедно, јас сум крстена по баба и со неа сме од другата страна на земјата.

Дури и батко, засекогаш остана помалечок од мене. Одамна му ги надживеав часовите. А и тие не се многу. Се родил, заплакал, потоа замолкнал. Јас не се сеќавам на него, само го замислувам. Низ годините сум си ги присвоила спомените од моите родители. Тие спомени не се исти, но се подеднакво жестоки. Знам точно кои се на мама и кои на тато – ги дели само еден прозорец од болницата.

Од внатрешната страна е мама. Многу млада и многу убава. Не мисли на болките од пораѓањето. Бескрајно среќна – дека станала мајка. Од надворешната страна на прозорецот е тато. Едвај стои на нозе. Не затоа што цела ноќ пиел и славел. Само што разбрал дека детето е мртво, лекарите не успеале да го спасат. Наместо тоа, им текнало да ја спасуваат душата на мајка ми за да ја одложат тажната вест. Му рекле на тато – ѝ дадовме туѓо бебе, додека да одлучиме како да ѝ соопштиме.

Една зима лежев во истата болница. Кога закрепнав, прашав каде е породилното одделение. Заобиколив под прозорците и многу сакав да фрлам камен. Не можев, бидејќи во споменот кој не е мој, зад прозорецот стои мама, која уште не ми е мајка. Уште не бев ни родена, а веќе го носев крстот на првородениот.

Понекогаш за миг помислувам на туѓото бебе. За времето кога било син на мајка ми без да е син на татко ми. Како во директен пренос, во кој има разлика меѓу студиото и животот надвор. Како писмо од фронт, кое пристигнува по погреботна војникот. Небаре целата филозофија е во навремена размена на луѓето и предметите.

Понекогаш си мислам за себе како за тоа туѓо бебе, нарачано од лекарите за милост и волја на родителите. Успеав ли да го заменам синот, да сум си едновремено брат ми и сестра му.
Како ќе се познаат братот и сестрата, исто така си мислам. Кога ќе умрам, ќе започне ли нашето заедничко детство. Дали и тој има претстава за мене и како ме замислува мртва. Ми се случува да ми наминуваат надежта и утехата: дека некаде по светот можеби имам еден петминутен брат, дека некаде на небото имам ангел. Понекогаш не верувам, но ги запазувам ритуалите на наследството. Исто е кога палам свеќи за здравје и за упокоение.

АвторЈорданка Белева
ПреводСузана В. Спасовска
ПреводЕлизабета Баковска
2018-09-25T09:19:41+00:00 мај 12th, 2018|Categories: Проза, Литература, Блесок бр. 119|