Станувам наутро и го гледам ѓезвето во кое си вареше вода. Веднаш до теглата со кафеав шеќер, неговото кутиче со зелен чај. Го отворам кутичето и гледам дека внатре има уште три ќесички. Ќе го допијам, си мислам. А после што, не знам. Не знам ни дали ќе ја фрлам кутијата или ќе ја оставам да седи таму, бидејќи тоа е неговата кутија со зелен чај.
Чајот има горчлив вкус и не ми се допаѓа. Знам дека треба да се пие без шеќер, како што го пиеше тој. Кога сè би било в ред, би си ставила шеќер. Не, би се напила кафе, како што правев секое утро досега. Но сега морам да го испијам неговиот чај. Тој горчи и е невкусен. Мене не треба да ми биде ништо вкусно. Жежок и горчлив, чајот ми одговара.
Околу ручек ми доаѓа на гости другарка ми Марија. Станувам да ѝ отворам, и кога ќе се вратиме во дневната, таа секогаш седнува на моето место. Никогаш не се прашува дали можеби јас сум седела таму. Никогаш на газот не ѝ доаѓа топло, не се запрашува, чекај, да не седела тука другарка ми, да не сум ѝ го зафатила местото? Тоа е Марија. Никогаш ништо не се прашува. Доаѓа во црно мини здолниште, во тенки црни хулахопки, чизми со штикли, сако, црвена блуза, црвени нокти, кармин, маскара, туш на очите, светки на очните клепки, обетките нападно ѝ болскотат и ѝ се нишкаат од ушите секојпат кога малку ќе ја затресе главата. Била на фризер. Била на маникир. Мириса на некој нападен парфем, длабок и горчлив, од кој ми се повраќа. Ама треба да ми се повраќа, па седнувам поблиску до неа.
„Ти донесов супа“, ми вели Марија.
„Не сум болна за да ми носиш супа“, одговорам јас. Знам дека сум дрска, ама мене ми умре мажот.
„Ја направив денеска за тебе. Треба да јадеш малку почесто. Можеш да се разболиш“.
Молчам. Не морала толку да се дотерува за да доаѓа кај мене. Палам цигара.
„Проветри малку“, ми вели, како да е ова нејзин стан. „Чудно мириса тука“.
„Ти мирисаш чудно“.
Марија воздивнува.
„Имам работа. Ќе дојдам пак утре“.
Застанувам на прозорот и ја гледам како си заминува. Си го фрцка газот лево-десно кога оди на високите штикли. Косата ѝ се павта ваму-таму. Буричка во чантата со тенките прсти и долгите лакирани нокти. Сигурно се слуша клокотот на клучеви, шминки, пакетчиња со миризливи марамчиња, мастики. Го вади клучот од колата и го вперува кон нејзиниот сјаен, штотуку измиен автомобил. Трепкачите светнуваат и автомобилот испушта еден мал восклик, како да е среќен што Марија ќе влезе во него да го вози. Дувна топло пролетно ветре и ѝ се пика во косата пред да влезе во колата. Новите ливчиња и кревките гранки почнуваат да шумолат. Како сите да ѝ велат „чао Марија!“ Таа излегува од паркингот и оди некаде, каде што ќе се смее со белите заби, ќе се кикоти, ќе прави шеги, ќе си продолжи со животот. Улицата е сè уште облеана во свежо сонце кога ја снемува, и набрзо тука поминуваат момче и девојка. Се држат за раце. Се смеат гласно. Девојката го бакнува момчето во вратот. Зад нив одат двајца тинејџери. Зборуваат гласно и нешто се смеат. Сите се расоблекле. Сонцето им ги стеснува зениците и им ги истакнува дамките на белите лица. Како не им е срам на сите, си мислам. Светот не престанал, а Свето е в земја. Сега почнува да се распаѓа. Телото му е студено, како да бил во фрижидер, какво што беше кога го пипнав кога лежеше во ковчегот. Земјата притиска врз сандакот. Се вели дека мртвите ги јадат црви. Како влегуваат црвите во ковчегот, се прашувам. Или сами се создаваат од телото. Како може сами да се создадат, се прашувам. Пред зградата застанува автомобил со гласно пуштена музика. Музиката е весела и грозна. Се тргам од прозорецот.
Палам цигара и гледам во супата на Марија. Пилешка е, како да сум болна. Пилешка супа често му правев на Свето. Многу ми ја сакаше. Ќе му направев едно огромно тенџере, и јадеше по три чинии двапати во денот – за ручек и за вечера. Дури некогаш го болеше стомак од толку супа. Најубава супа на свет правиш, ми велеше. И еднаш Д. Ми рече да му донесам нешто за јадење. Свето беше на работа. Во една тегла ставив од супата на Свето. Му ја однесов на Д. Правевме што правевме. Кога се вратив дома видов дека ми пишал. Дека супата била превкусна, ми рече. Следниот пат да сум му донела повеќе, оти многу малку сум му донела, а тој бил голем човек. Помина една недела и пак му направив супа на Свето. Сега направив повеќе, и половина од супата му ја турив на Д. Во две тегли. Пак си ми донела малку супа, ми напишал вечерта. Те молам следниот пат цело тенџере да ми направиш, ми рече. Тоа почна секоја недела да ми го зборува. И така еднаш направив големо тенџере со супа кога Свето беше на работа. Наполнив четири тегли, и во тенџерето остана само уште малку. Кога се вратив вечерта дома, Свето ме чекаше во дневната соба. „Мила моја, ќе се караме“, ми рече. „Зошто толку малку супа си ми направила?“