Станицата Пјерфит

/, Литература, Блесок бр. 82/Станицата Пјерфит

Станицата Пјерфит

Извадок од романот „Мојот Антонио Диаволо“, Блесок, 2010.

Плочата со натпис Пјерфит ѝ даваше на напуштената железничка станица дополнителна драж. Шините обраснати во трева, добро сочуваната зграда и празниот перон, кој се чинеше тукушто напуштен, мамеше на чекање. Сетете се само на оние ретки и токму затоа скапоцени мигови апсолутна ведрина кога ни самите не сте знаеле да објасните од каде ве пресретнало тоа боговско чувство! За разлика од среќата за која секогаш мора да постои некој добар повод, ведрината е чувство кое се храни со откршоци од баналноста, со најнеочекувани ситници кои, ете, како натписот Пјерфит, кој мене како странец на прв поглед ми се допадна, способни да повлечат некој чкрапец во нашето битие и да произведат еднократна емоција, да распрснат радост како од детски пиштол на вода. А после, кога би можеле да ги издвоиме разните детали, „причинителите“ за ланските радости и сите да ги наредиме еден до друг – каков би бил тоа музеј на непотребни старини, бедни огризоци на стварноста која некогаш била, признаваме, толку едра! Сончев ден, невообичаено топол за декември.
„Погледни ги боровите“, ми обрнува внимание Ани.
Гледам. И гледам само борови. „И?“ прашувам. „Што е работата?“ Ми покажува со прстот кон врвовите на дрвјата: „Ма горе, она сосем горе, гледаш сега? Како некое животно.“
„Ѕверка не е“, велам. „Не е ни птица.“
„А што е тогаш?“ инсистира Ани. „Не е белки ветроказ!?“
Не одговорив. Беше очигледно дека врвот на секое дрво е изглодан на ист начин. Да не е клукајдрвец? се прашав. Веќе и самата помисла дека причина за необичната појава може да биде внатрешна, дека би требало да ѝ се припише на некоја болештина која ги нагризува боровите одозгора надолу, во миг се закани да ѝ го измолкне ослонот на светоста на ведрината која, тоа рано попладне, само некој миг порано, целиот ме обземаше. Погледнав на саатот и реков:
„Уште малку па три.“
Како да не ме чула, Ани веќе го насочи вниманието кон нов предмет на интересирање. Во таа млада жена имаше нешто детско, што отпрвин ме привлекуваше. Со тек на време сфатив дека трпеливо и со полна свест го негува тоа „нешто детско“ во себе, го обликуваше како ноктите или веѓите, во грациозна стилизација. Таа забелешка еднаш ја изнесов пред Жан-Марк. Се сложи. Нели е необично што нејзиниот маж низ годините ми стана поблизок од самата Ани? Обајцата се плашевме дека мимиката на девојчето, кокетноста на нејзиното лутење, доколку ја задржи во староста, би можела да прерасне во гротескна маска. За среќа, тој момент беше сè уште далеку, многу далеку. Ме фати за рака и ме поведе кон зградата на железничката станица. Вратата беше заклучена и потпрена со косо закована штица, прозорците одамна без сталка, заградени со летвички меѓу кои сепак, низ пукнатините, се отвораше поглед кон внатрешноста на куќата како на шуплив заб кому одамна му е изваден нервот па однадвор потемнел, а однатре престанал да боли. На големиот, типично станичен часовник стрелките покажуваа три и десет.
„Саатот ти доцни“, заклучи Ани.
Дури после забележавме дека стаклото напукнало – долга, тенка пукнатина дијаметрално го пресекуваше часовникот чии стрелки, во необичната коинциденција на стварното време тоа попладне, се кочеа во иста положба веќе којзнае колку години. Мојот рачен саат заостануваше зад вечноста едвај нешто помалку од пет минути.
„Господе боже!“ офна Ани, како да се сепнала од сон. „Па денеска е петок. Најгрозно ми е купувањето за цела недела однапред! Чекај да пресметам: Жан-Марк денеска доаѓа од работа пред седум; четириесет минути до Јуромарш, и тоа во најдобар случај, а потоа без саат и пол нема да помине. Додека дојдам дома! Па уште и вечера…! Што ќе правам за проклетата вечера? Ако тој продолжи и понатаму дома да ги носи деловните партнери… е, па, мислам, стварно…! Кога еднаш, за промена, јас немам обврски, кога немам предавања, кога не морам да слушам какви глупости е во состојба да направи онаа моја наивна, кутра мајка и морам да се правам дека ја поднесувам исклештената муцка на нејзиниот Драг со големо Д, тогаш доаѓам во ситуација во која морам да ја глумам Пепелашка!“ театрално се дереше Ани.
Дружејќи се со неа, а посебно во ситуации како оваа, воочив дека Ани понекогаш реагира на ист начин како Долорес. Од својата петнаесетта година почнала да им се опира на малограѓанските вредности кои го твореле светот на нејзината мајка и на тоа беше особено горда. Но она што Ани не сакаше да го признае, а јас упорно се обидував да ѝ го кажам, беше поразителниот факт дека таа всушност никогаш не успеала да ја оствари толку посакуваната слобода, дека секогаш и сè правела во поместување од вредностите кои се обидувала да ѝ ги всади Долорес.
Брзото возење пружаше чувство дека шумата се движи. Се повлекуваше и од бок повторно налетуваше врз патот; во свиоците со гранките од зимзелените како со дланка ги бришеше замаглените стакла. Овде сите патишта се слични, би се рекло дека пејзажот е предвидлив, а сепак, се прашував, како тоа сè уште успева да ме вовлече во емотивен однос, баш како да се работи за човечки створ, некое од оние сетни суштества кои едвај вчера сте ги запознале, а веќе утре нивниот кроток поглед ќе ве обврзе на некој сосем необјаснив начин, ќе ве обвие а ни самите да не сте свесни за тоа, ќе ви го омекне ’рбетот, ќе ви ја уништи волјата, насекаде околу вас ќе остави лепливи траги и ќе ве наведе да се свивате и да ги следите, како некој полжав лигуш, траговите на туѓиот живот кој никогаш не би сте го следеле по сопствен избор и по сопствена волја. Кога сега размислувам за сè што се случи тие денови, мислам дека веќе во самиот пејзаж, во благата зима која во предвечерието ѝ даваше киселкав вкус на измаглицата, во самата природа на тој крај мораше да го има „она нешто“ што одговараше случките да се развиваат како што веќе се развија и никако поинаку. Беше тоа една од оние средини кои привидно им годат на своите жители, а всушност после извесно време почнуваат да ги насочуваат постапките на тие луѓе со тивко прелудирање по невидливите клавиши од нивните дневни расположенија. Тогаш вагата почнува да оди горе-долу, од рамнодушност до бес, од веселба до меланхолија, од кикот до жалост и назад. А потоа, еден ден, како што би рекле техничарите – замор на материјалот и крц – попушта алка во синџирот, паѓа еден тас од вагата, а другиот се вивнува во воздух. Сè се растура. Ситни се тоа влијанија, а толку неумоливи.
Од време на време регистрирав дека Ани сè уште зборува. До мене повремено допираше по некоја реченица, невообичаено нагласен збор, некој слог што со ненадејното поместување ја нарушуваше мелодиската линија на нејзиниот монолог. Доволно ѝ беше моето присуство. Можев слободно да молчам. Веќе подолго време ѝ беше потребно само присуство и ништо повеќе. Не ни беше првпат да се најдеме во таква ситуација. Со тек на време човек ја засакува рутината, особено ако е од обреден карактер, ако ни осигурува постојаност на односот, ни доделува постојани улоги и со тоа нè ослободува од стравот дека во еден миг едноставно нема да бидеме во состојба да го одржиме нормалното ниво на комуникација, дека ќе вреснеме, замавнеме, стегнеме околу вратот. Одминуваа стебла. Размислував како, ете, благодарение на Ани, не треба да бидам оженет за да се чувствувам како некој стар сопружник кого уште може да го разведри излетот во природа. Односот во кој ме вовлекоа таа и Жан-Марк уште малку па воопшто нема да потсетува на триаголник. Ако потполно се израмни, а се чини дека наскоро така и ќе биде, си мислев, ќе се претвори во рамна линија со три бедни, неподвижни точки на себе. Одеднаш нешто се мушна по работ од мојот видокруг. Со брзина на сенка. Ни малечко ни големо. Еластично. И таа забележа, но предоцна за на време да сопре. Тоа тапо удри во ветробранот. Во делче од секундата имав чувство дека автомобилот се исправи како коњ. Знаев дека е срна. Можеби и срнче лежеше пред нас? Се случувало и порано. Сум читал. Но зошто баш нам? Не морав да погледнам – збивташе несреќното срнче и можеби од рабовите на очите, како што ловците знаеја да раскажуваат, му се цеди слуз, проѕирна како солза. Мижев цврсто, до грч, со стегнати клепки. Ани излезе.
„Жити бога, да го внесеме“, гласот ѝ бабреше како воден чеп во замрзната цевка. Сè уште ја потиснуваше паниката. На патот лежеше момченце со раширени раце и нозе. Се наведнав над неговото тело. Едната нога му беше извртена во невозможна положба. Можеше да има десетина, можеби дури и дванаесет години. Забележав дека дише. Забележав дека забележувам. И тоа сè. Секој, и најмал детаљ: влакненцата на неговата наусница, тенкиот млаз крв од валканата носница. Со здрвените прсти го барав јазичето од патентниот затворач на кафеавата ветровка. Облеката на момченцето ми бегаше од раце. На крајот го положив увото врз неговите гради. Беше жив и страшно смрдеше. „Скитник“, утврдив гласно и самиот себеси се изненадив со студената прибраност на констатацијата. Божем тоа беше важно во тој миг! Од облеката му се ширеше остра смрдеа на коњска урина. Имаше румена, мазна кожа на образите, сè уште нежна како на девојка, но челото и брадата му беа густо посеани со акни. Го завртив на бок. Се чинеше дека се освестува. Ја развлече устата во грда безгласна гримаса на болка и ме погледна.
„Слушај!“ ѝ се обратив на Ани. „Мислам дека сепак не е паметно да го мрдаме. Којзнае што скршил. Поточно, што сè не скршил.“
Таа сметаше дека е подобро да го тргнеме од патот. Нагло се спушташе мрак. Можеше да налета некој автомобил и да го докусури. Дури тогаш станав свесен дека сме потполно сами. Како сообраќај тука никогаш и да немало. Декемврискиот попладневен самрак нагло ми го врати чувството на зима кој речиси го бев загубил во празниот простор на станицата Пјерфит. Што да се преземе? Не бев доволно паметен. Ани, потпрена на автомобилот, со хипнотичка упорност со дланките си ги триеше бедрата. Сувиот звук на триењето на рацете од панталоните ме потсети на болницата во која еднаш се лечеше мојата мајка. Седев на работ од нејзиниот кревет и надзирав дали до крај ќе го изеде овошниот јогурт кој ѝ го донесов. Во собата донесоа старица. „Добра е бабата. Сака да гледа низ прозор. Нели, бабо?“ рече медицинската сестра, ја дотурка инвалидската количка до прозорецот и излезе. Молкум седевме до полумракот на собата. Старата се лулаше напред-назад и силно, со обете раце, ги триеше колениците. „Алцхајмерова болест“ ме извести мама помеѓу две залчиња. „Биди среќен што јас не сум ти таква.“ Врз кората од мојот возбуден мозок се проектираше необично јасната слика од болницата. Ани со своите цврсти бедра, со напнатите мускули на убава жена, ја совладуваше вознемиреноста со ритмични движења на рацете. Како беше воопшто можно мојата свест да изгради спој помеѓу нив трите? Жената со која повремено водев љубов, мама и некоја непозната, туѓа баба, три генерации во миг, без моја согласност, се најдоа стопени во една меланхолична фигура која пред моите очи толку природно се одвиваше во своите преобразби, како на филм, без нагли резови, претопувајќи се од една во друга слика на стареење. На крајот сепак одлучивме јас да останам со момченцето. На патот ставивме триаголник. Ани од багажникот извади батериска ламба со која имав намера да им сигнализирам на возачите и замина по помош.
Го симнав шалот, го здиплив на неколку пати и му го ставив на момченцето под глава. Се чинеше дека повторно ја загубило свеста. Само смрдеата која од него се ширеше беше постојана. Воочив ронки во прамените од валканата руса коса: игличка од бор, ситно парче од нешто дрвено налик на превиткана спица, слама. Баш како да ноќевал во нечија штала или амбар и потоа бргу се провлекувал низ шумата. Ани требаше да се врати секој миг. Станував сè понетрпелив. Дотолку што и многу застуди. Ми беше страв дека момчето може да смрзне на голиот асфалт па го соблеков капутот и го покрив. Како е можно од овде никој да не поминува, се прашував. Ни траг од цивилизација, а толку сме блиску до градот. Потскокнував в место и повремено правев по некое чучнување за да се загреам. Чекањето непријатно се растегна. Дали е можно дека ме остави овде сам со саати, буквално со саати? Со напрегнат слух настојував да наслушнам звук на мотор од далечината. Се надевав дека сепак некој ќе наиде. Демнев. Но ништо. Се стемнуваше. Сè уште чекав. Сè додека околу нас не се згусна претпотопен мрак. Кога го насочив млазот светлина во неговото лице, ранетиот почна да се мурти обидувајќи се да ги отвори очите. Полека ја поткрена главата, па се наведнав над него.
„Сега ќе дојде лекар. Само што не дошол. Немој да мрдаш.“
Ја рашири устата како да ќе зајачи, но од грлото му допираше само придушено мрморење. Можеби во некоја друга прилика дури и би ме насмеало тоа болно прпелкање на јазикот на момченцето. Веројатно зашто потсетуваше на наполу артикулирано гласење на оној, не така редок сој луѓе кои продолжуваат да зборуваат и додека зеваат. Беше толку грд што трагичноста на ситуацијата не можеше да дојде до израз во вистинска смисла на зборот. Се грижев за него повеќе со разумот отколку со срцето и на сила, без вистински резултат, настојував во себе да предизвикам сочувство. Камо среќа, си мислев, на патот место него да лежи младо срнче. Би мирисало подобро отколку овој човечки створ кого не смеам да го помрднам. Би го натоварил на грб, би го однел на ветеринар. Можеби би преживеал, можеби не. Ако не, би ја платил казната и готово. А вака… немав премногу избор. Едно беше сигурно: не беше паметно да се остане на истото место цела ноќ.
Решив да го пренесам, но не знаев како. Го одвлечкав до работ на патот, го исправив во седечка положба и ги потпрев врз дрво, се спуштив пред него на коленици, ги потпрев дланките врз тлото и му го подместив грбот. „Фати ме се рацете околу вратот“, реков. „Ќе те носам. Што да ти правам.“
Не се ни помрдна. Очигледно беше преслаб. Го кренав во раце, како жена, и долго го носев. Беше тежок, колку и да се чинеше кревко неговото болно тело. Ги опушти нозете, рацете и главата како мртовец. Неразбирливото гргорење ми кажуваше дека е жив и дека страда. Имав чувство дека го носам веќе цела вечност кога јасно чув како во пресрет ми доаѓа топот од копита. Коњска запрега! сфатив не без чудење. Не го гледав добро кочијашот, кој се симна со тивки пцости божем јас, кој го влечкав ранетото момче, не сум друго туку некое срушено стебло кое се испречило на патот па треба да се тргне.
„Не можев да го оставам да лежи. Веќе речиси цркнав под него. Не е толку тежок, колку што е несмасен за носење“, реков и продолжив да објаснувам фаќајќи здив: „За на итна е, мислам дека има повеќе преломи, а можеби и внатрешни повреди. Налета. Возеше мојата пријателка. Кој би рекол дека ќе искокне од шумата како да не е при себе. Во првиот момент помислив дека е срна. Мораме да го однесеме право на клиника. Инаку му нема спас.“ Но човекот не беше расположен за разговор. Го зеде од моите раце, ја откри церадата на колата и едноставно го уфрли внатре. Со раката ми покажа да се качам и ги потера коњите.
„Простете, нели е градот во другиот правец?“ пак му се обратив.
Не ме ни погледна. Забележав дека е во капут со несекојдневна кројка. Можеби селанец? се прашав. Па сепак, таа негова одора делуваше некако отмено. Помалку ќе се зачудев ако така облечен го сретнев во кафуле среде град. Дури можеби и би помислил дека е глумец или член на оперскиот хор кој во паузата помеѓу две проби наминал на пијачка. Ама вака, во овие околности, не знаев каде да го сместам. А можеби е сепак селанец, мислев. Сигурно е тоа носија од овој крај. Од друга страна, денес нема селани во вистинската смисла на зборот. Сите се преоблечени во градско. Освен ако не се натаврил за некоја посебна прилика.
Ги потера коњите во галоп. Фенерот обесен на колата се нишаше и ме исполнуваше со непријатност, со чувство дека одзади од едниот до другиот крај на колата се тркала телото на оној несреќник. Нестварен од самиот почеток кога со еластичноста каква што им е својствена само на шумските ѕверки излета пред автомобилот, никако во мене не успеваше да предизвика сочувство – ни додека со фрактури лежеше на патот, па дури ни кога кочијашот го уфрли одзади како некоја крпена кукла. Навистина, тоа јурење со коњската запрега целиот ме пронижа со силно чувство на непријатност. Си помислив – види, како да сонувам спровод. Само што ни тука немаше вистинска, сочна емоција. Како што не бев во состојба да ја почувствувам пулсирачката човечност на ранетото момченце, така не можев во себе дури ни да ја создадам претставата за неговото мртво тело. Ако и ме прогонуваа мачни претчувства, ми се чинеше дека одзади нема тежок, меснат леш, туку сува вреќа со сквернавени коски.
Сопревме кај една неосветлена дрвена курија на која стоеше натпис Ан. Кочијашот ги испрегна коњите и некаде тргна, очигледно да се позанимава со нивните потреби. Без сомнеж, беше домашен. Ме остави сам пред затворената врата. Одлучно затропав неколку пати. Однатре не допираа гласови. Подвикнав:
„Еј, има ли некој?“
Немаше одговор. Изнервиран од мртвиот молк каков што се шири само од напуштени куќи, а бидејќи ми се чинеше малку веројатно дека во крчмата баш сите би биле заспани со толку длабок сон, почнав со нозете бесно да удирам по вратата. Чувството ми кажуваше дека нема ни жива душа, а разумот дека, освен кочијашот со ограничени мозочни способности, тука сепак би морало да има и некои нормални луѓе. Се раздрав:
„Газда, отворајте! Во колата има раненик.“
И навистина, наскоро слушнав како некој внатре се симнува по скалите и вика: „Еееевее! Идааам!“ После подолго манипулирање околу повеќе од една брава, вратата се отвори. Се повратив од вџашеност.
Мора да бев очекувал пред мене да се појави некој згрбавен стар лик со петролејска ламба во раката, кога до таа мера можеше да ме возбуди електричното светло во ходникот и погледот на високата машка фигура со снажна градба. Ме затече неподготвен несразмерноста на надворешниот изглед на куќата и нејзиниот станар.
„Па добро, човеку, мораш ли баш да трескаш со ногата по вратата. Слушам, не сум глув. Гол да ти отворам, тоа ли сакаш? Каде ти е трпението?“ ме укори сопственикот на Анот, а потоа се насмеа, што би се рекло, од уво до уво: „Влегувај!“
Кога подобро го погледнав, само малку недостасуваше па и самиот да прснам во смеа: типот беше ист Сесил Тејлор. Му сјаеше високото маркантно чело, а врз рамениците му паѓаа ретки растафаријански плетенки. На себе имаше многу модерна бела тренерка Ла дук, а преку грбот немарно префрлена шарена блуза. На босите нозе навлечени црни влечки на кои со сребрен конец беше извезена мароканска шара. Ми пружи рака:
„Шамрад, поручник Шамрад. Што? Нешто со моето име не ти штима? Или бојата не ти се допаѓа? За разлика од тебе, јас сум ти вистински Фран-цуз, ако баш сакаш да знаеш. Да не сакаш ги-не-ко-лош-ко-то стебло да ми го провериш?“
Веднаш се снајдов: „Напротив, господине, уште од вратата ме потсетивте на еден пијанист кого многу го ценам. Слушате џез? Сте чуле за Сесил Тејлор?“
Лицето му се озари: „Велиш, пијанист? Мали, секоја чест.“
Ја искористив погодната прилика: „Слушајте, надвор има момче на кое налета ауто. Најдобро веднаш да го внесеме и да повикаме Брза помош.“ Шамрад ги крена веѓите и покажа зад мене: „Овој ли?“ Се завртев го видов кочијашот со момчето в раце. Приоѓаше со мачкин чекор. Имав впечаток дека од чевлите му се отсечени ѓоновите, дека бесшумно гази со боси шепи.
„Момче, велиш. Тоа е момче? Тоооа е човек? Тоа е скот. Смрдлив скот. Бил веќе тој кај мене, мамето негово. Вооошки ми донесе дома. Вооошки. Примаш гнида за гниди да ти носи!… Ернест!“ врекна кон кочијашот. „Да не си се осмелил на тепихот! Во штала носи го, мамето негово.“
Господе Боже, како можев да се најдам во ваков сос? ми проструи низ главата. Како да сум претплатен на одреден вид гомнарии кои можат само мене да ми се случат. А не дека ги барам. Сами ми доаѓаат. И сега, ајде вади ги костените, да те видам! Згрозено протестирав: „Луѓе, па дали сте вие при себе? Ќе викне ли некој конечно лекар? Не може вака понатаму.“
Чувствувајќи дека морам да делувам, и тоа бргу, одлучно го оттурнав Шамрад на страна и се втурнав во куќата во потрага по телефон. Мора да е некаде во претсобјето. Зад мене се слушна нешто како пиукање кое се претвори во кус изблик смеа. Телефонот не беше кај што го очекував. Поитав во големата просторија лево и налетав на дебела потпорна греда со таква силина што за миг почувствував како од ударот в чело ме фаќа несвестица. Пипав по ѕидот. Никаде прекинувач. Шамрад целата ситуација го забавуваше:
„Поѓаволите, Ернест, го гледаш ли ти тоа! Навали ко вол.“
Бидејќи ме обзеде миг на слабост и мака во желудникот кога го бакнав масивното дабово дрво, ми се причини дека во текот на неколку страшни секунди потполна заслепеност ме гони разбеснета свиња. А тоа Шамрад се кикотеше, со кусо, нагло вовлекување на воздухот кој му се тркалаше од грлото во носот и назад, слично на гровтање. Конечно успеав да го запалам светлото. Пред мене се укажа огромна просторија. Несомнено, трпезарија на некогашниот манастирски конак. Само што овој ан повеќе не ѝ служеше на првобитната намена. Не доаѓаа тука гладни и жедни намерници веќе подолго од еден век. Просторијата беше пренаменета за дневен престој. Но дневен престој соодветен на специфичните потреби и вкусот на неговиот станар. Животот во собата беше организиран околу две жаришта: големиот кревет Луи сез со суптилни златни линии со модра прекривка и, верувале или не, црвена туш кабина која сосем добро се вклопуваше во просторот иако потсетуваше на јавна говорница, или можеби баш поради тоа. Како некој да ги искорнал старите и наместо нив вградил нови спирални скали без ограда. Водеа во собата на вториот кат, чија внатрешност делумно се откриваше низ дрвените столпчиња на рустикалниот внатрешен балкон. Од балконот и преку целиот плафон се спушташе и се преплетуваше систем од кранови.
„Гледај го сега ова!“ се јави Шамрад, при што се изгасна осветлението.
Во следниот миг веќе почна игра на рефлектори. Крановите се мрдаа од една на друга страна фрлајќи снопови жолти, синкави и розови светла. Шамрад втрча во просторијата и почна да се врти со зафрлена глава и раширени раце. Се вртеше горе и топка со стакленца, натопувајќи го и него и мене со дожд светлосни ружи. Шамрад ги отфрли од нозете прво едната па другата влечка. Танцуваше бос. Се вртеше како дервиш. Постојано. Забрзувајќи го ритамот на вртењето. Не можев повеќе да издржам. Се залетав и со обете раце го фатив над струкот. Го кренав со боречки зафат и потоа го залепив врз подот. Го кутнав на препад. Само што типот беше извежбан. Брзо се снајде и почна да пружа жилав отпор. Имав впечаток дека сум подобар сè додека одеднаш не ми стана јасно дека намерно ми попушта. Модро светло му падна врз лицето оросено од пот. Ме затече благоста на неговиот израз. Како да му годеше напорот. Се заробивме еден со друг. Ги заледивме сите движења во една, до прснување напната, урамнотежена боречка фигура. Рече:
„Можеш да ме викаш Сесил, ако сакаш.“
Ги опуштив мускулите. Кочијашот Ернест стоеше над нас. Веројатно цело време мирно нè гледал. Се наведна и врз челото ми потпре цевка од ловечка пушка. Шамрад се соблече седејќи, а потоа стана потполно гол и тргна кон црвената туш кабина.
„Но, Ернест, знам што сега најмногу би сакал да направиш“, дофрли Шамрад зад грб, „но воздржи се, добар човеку.“
Ми ја тргна цевката од челото и се оддалечи. Наполу се заврте како да ќе излегува. Веќе се поткренав на лактите кога Ернест со сета сила ме тресна со чевелот во брада. Шумот на водата во кабината се засили и потполно се стопи со шумот во мојата глава.
Кога се освестив, лежев на оној голем, брачен „Луј XVI“. Без облека. Покриен само со чаршаф. И така моето тело, со иронија на судбината каква што единствено мене може да ме следи, првпат осети како е да се спие во сатенска постелнина. А сакав и порано да пробам. Е па, ете ми, си мислев.
А потоа се прошири мирис на француски бел џигер. Како болен кога веќе полека ќе почне да закрепнува, кога ќе му спадне температурата па сè наоколу му се чини почисто од порано, секој најобичен, толку пати виден детаљ му станува подраг од порано, некако посладок и посвечен, додека од другата соба ѕвечкаат лажици и виљушки и му даваат до знаење дека зад вратата тече уреден и спокоен живот – ете така и јас се осетив надушкувајќи го највкусното од сите простачки и најпростачкото од сите вкусни јадења. Колку сега тоа и да изгледа смешно, чифтот бели колбаси кои ми ги донесе Шамрад врз мене остави неизбришлив впечаток, се одвои од низата непријатни случки и здоби одвоено постоење. Дури и сега кога ќе се сетам на нив, успеваат во мене да предизвикуваат уживање. И никаква улога притоа не игра фактот што сласните крвавици не можев дури ни да ги изџвакам, зашто од Ернестовиот шут толку ме болеше челуста што и самиот се чудев како ми недостасуваат само три заби.
„Нема лутиш, мали, нели? Туку, ајде ние двајца убаво да се ракуваме“, предложи Шамрад и седна на креветот до мене.
Со какви си опкружен, таков биди и самиот. Ако си опкружен со лудаци, настојувај да бидеш уште полуд. Тоа правило веќе порано во животот го открив како спасоносна формула. Што друго ми преостануваше освен да ги прифатам правилата на играта.

Превод од хрватски: Игор Исаковски

2018-08-21T17:20:56+00:00 март 5th, 2012|Categories: Проза, Литература, Блесок бр. 82|