Во возот за Кашкаиш
во возот за Кашкаиш
ја виде најубавата девојка.
со маслинеста кожа
и тркалезни гради
(како Орнела Мути)
имаше маица
долче и габана
и држeње на Тереза Авилска
додека го контемплира копјето
кое наскоро ќе ѝ ги пробие градите
итн.
но веројатно ја одби
Витгенштајновата биографија
во твоите раце,
зашто одеднаш стана
и излезе во Есторил,
а ти продолжи за Кашкаиш
со тажно убедување
дека си ја пропуштил
жената на својот живот:
(или на некој друг):
Атлантиѓанка убава како
телото на нејзиното недофатно наречје
сочно и шушкаво
како самбата што ја
слушна она лето на Бохињ
кога имаше осумнаесет години.
и што можеше да сториш, освен да
продолжиш да ја читаш таа проклета книга
со горко спознание
дека границите на твојот јазик
се сепак и граници на твојот свет,
кој е само случајност
нималку различна од оваа
што ни мртов не би ја премолчил.