од „Господин Денес“

Ти се доближувам, ведар и полн луна,
јадам во коприви,
пијам зелена небиднина од дрвјата во градината,
одам по тебе
и мојата уста те воспева
меѓу џвакањето на земските залаци
(асфалтирани тротоари во градот,
седење по кафеани,
предавање во академијата на науките
или око на птицата).
Господинот Денес, побелен и млад,
го заклопува наливното перо, го затвора бележникот,
лежерно заминува во времето што го гони.