(на Игор Исаковски)
Оставаш здробени колена
врз молк и земја ничкосани
мораше да стапнеш „длабоко во дупката”
ти баш…
оставаш талкања во неверица
очи непрепознатливи од плач
и стихови кои сè уште лебдат над градот
заедно со славејот, таа злокобна птица
залутана среде зима под твојот прозорец…
градот е испразнет:
од ветрот во една немирна коса
од трагите на точакот со кој јуреше
од еден секогаш претежок ранец
од една громогласна смеа меѓу пар слушалки на уши
празна е и ноќта
твојата верна, твојата љубов и душманка
единствената која можеше да ти парира до мугрите
стивнаа и птиците кои ги земаше од гранките
за да ги заспиеш меѓу твоите стихови
празни се душите
ослободени од емоции, бледи и распаметени
додека ти гланцаш некој широк прекрасен шанк
и се нервираш со нераспишани пенкала
спремен да пичкараш ама и освојуваш со убавина сè околу себе
на овој, на оној и на сите останати можни светови
ќе ги видиш
ќе ги видиш
твојата суштина распрсната
во блесок низ вселената
10 014