УБАВИНАТА ЌЕ ГО СПАСИ СВЕТОТ
Денот беше по ништо посебен, обичен дождлив ден
не знаев дека вечерта ќе се плашам да заспијам
оти понекогаш, насоне умирам
а сум умирал во свои и во туѓи сонови
и немаше да ми е првпат.
Има ли секој човек своја смрт, една и единствена,
како што секој си има свој живот?
Или таа е една и иста за сите,
и нè зема еден по еден, кога ќе ни дојде редот?
Не знам, ама едно е сигурно,
кога ќе дознаам, веќе ќе биде доцна
и не ќе можам никому да кажам.
Никому од живите.
Сакам да ме фати за рака и да ме пренесе на другата страна
безболно и без мака, да се случи просто така…
да ме снема од овој свет, од оваа лага, од оваа врева
која сè потешко ја поднесувам. Слаб човек сум,
никој и ништо. Ама не се давам. Додека срцево чука
ќе туркам. Камен ли, што ли, ќе туркам.
Некаде мора да стигнам.
И јас, и секој.